’s Lands leukste zomerterras op de serieuze toer

Lees nu
recensies van:

Mario, ga eens opendoen, er wordt gebeld Foto: Erik Meijers

Toch wil van Vessum het langzaam over een andere – serieuzere –
boeg gooien. De hippe roséliefhebbers (met name in
Amsterdam te vinden) moeten niet alleen de terrasbanken bij de
tapasbarretjes bezet houden, maar wat vaker de tenten in. Het
imago van een vrijplaats waar je collectief kunt flaneren en en
passant een voorstellinkje bezoeken, moet worden omgebogen naar
dat van een culturele broeiplaats waar je cultuur
óók met een hoofdletter C mag schrijven. Vrolijk,
maar met inhoud, liet van Vessum in De
Volkskrant weten. Verjonging en meer diepgang.

Waar kijken wij naar uit? Kassa!
van de Paardenkathedraal en Koud Meisje van Orkater, waarvan
de première inmiddels heeft plaatsgevonden op het Festival
Over het IJ (van 5 tot 15 juli in Amsterdam).
Andere tips: Spinvis, Laura van Dolron en Carver Special Edition.
Traditionele Parade-klanten zoals Van Houts en de Ket, de Ashton
Brothers en natuurlijk de Levende Jukebox.

Eerder gezien door 8WEEKLY: Het Spreekuur van De
Varkensfabriek, Diespace van
PIPS:lab,?Design
God van Space, View-o-rama van Stichting Diepte,
Lieve
Buren van De Glazen Kin, Flater van De Vogelfabriek en
Sirene van De Bus.

De Parade zal zijn tenten opslaan in:
Rotterdam (Museumpark/NAi) van 22 juni t/m 1 juli,
Den Haag (Westbroekpark) van 6 t/m 15 juli,
Utrecht (Moreelsepark) van 20 t/m 29 juli en
Amsterdam (Martin Luther Kingpark) van 3 t/m 19 augustus.

Kijk voor meer informatie op : www.deparade.nl

De Stratenmaker op Zee – Solo met
Gasten
Gezien: 24 juli 2007, Moreelsepark,Utrecht

Foto: Karel van Zeeland

Bijna de helft van de toeschouwers op deze dinsdagavond was zo
jong dat ze nog niet geboren waren toen De
Stratemakeropzeeshow voor het eerst werd uitgezonden. Toch
kregen de muzikanten de zaal zo enthousiast dat iedereen de
laatste twee liedjes hardop meezong. En toen bleek dus ook meteen
dat iedereen, jong of oud, de teksten toch kende. Het laat goed
zien hoe houdbaar sterke liedjes zijn.
Ja, het veelvuldige gebruik van vieze woorden heeft een
liberaal-opvoedkundige ondertoon uit de jaren zeventig (‘kijk
ons een progressief zijn, je mag best ‘pies’
zeggen’), maar het gegniffel van het publiek toont aan dat
vijfentwintig jaar na dato deze vrijheid nog steeds niet helemaal
in de praktijk is doorgedrongen. En dus werken de teksten nog
steeds.

De uitvoering van de nummers is ook erg sterk. De
arrangementen zijn modern en pittig. De muzikanten hebben
duidelijk erg veel lol in wat ze doen en dat klinkt door in hun
speelstijl. De vocalisten brengen alledrie hun eigen kwaliteiten
mee, waardoor het concert tegelijkertijd heel afwisselend is en
erg in balans.
Michiel Flamman ziet er in zijn glittercolbert uit alsof hij zo
is weggelopen uit de oorspronkelijke show. Zijn stem is zuiver en
vol en hij articuleert en beklemtoont de woorden zo, dat de
teksten voor alle leeftijden goed te volgen zijn. Maurits
Westerik brengt een moderne kijk op de liedjes in. Hij benadert
ze met veel humor, speelt met de woorden en de klanken zoals
popmuzikanten dat tegenwoordig doen. Hij plaatst de muziek zo in
een historisch kader. En met haar jonge manier van zingen en
bewegen zorgt Roos Rebergen er tenslotte voor dat we niet
vergeten dat de liedjes over kinderen gaan.
Hoewel ik nog steeds niet zeker weet of ik het mooi vind wat ze
doet, is wel duidelijk dat ze goed is. Heel goed. Ze weet precies
wat een lied nodig heeft aan intonatie, heeft een originele kijk
op de tekst en legt daarbij een muzikaliteit aan de dag waar je u
tegen zegt.
Maar eigenlijk is dat allemaal bijzaak. De
Stratenmaker op Zee (toen nog zonder ‘n’, maar nu
mèt) is gewoon feest. (Lidewij van Bakel)
terug naar boven

WéérALARM –
Vrienden van de Dansmuziek
Gezien: 21 juli 2007, Moreelsepark,Utrecht

Foto: Bregje van den Berg

Op de avond van hun oprichting, in 2005, lieten de Vrienden van
de Dansmuziek al zien dat ze verschillende disciplines van de
podiumkunsten onder de knie hadden. Met WéérALARM tonen deze makers nu
opnieuw dat ze meer kunnen dan alleen goed spelen. Ze dansen, ze
zingen, mimen en maken daarbij ook nog eens enorm mooie
beelden.
Niet ieder van hen is op elk punt even sterk. Zo hebben ze
bijvoorbeeld niet allemaal een echt goede zangstem. Maar dat is
helemaal niet erg. De spelers zijn goed op elkaar ingespeeld en
ieder krijgt de ruimte om te laten zien wat hij kan, om zo
tegelijkertijd de rest mee te trekken. In een andere scène
springt er dan weer iemand anders uit. Bovendien is het
enthousiasme van de acteurs zo groot, dat het publiek ze met alle
liefde de paar valse noten of verkeerde danspassen vergeeft.
De voorstelling bestaat uit een aantal losse scènes met
als verbindend thema de klimaatverandering. Hoewel dat inmiddels
wellicht wat afgezaagd en droog klinkt, is WéérALARM dat absoluut niet. De
makers zorgen juist voor veel afwisseling in de manier waarop ze
in verschillende scènes het onderwerp benaderen.
Zo zien we een ijsberenechtpaar zonnebaden op een ijsschots,
horen we een lied over de hysterie in de weersvoorspellingen en
wordt er gediscussieerd over de beste manier om mensen bij het
klimaatvraagstuk te betrekken.
Daarbij komt dan ook nog dat de acteurs de scénes met veel
humor inzetten. Zelfs de te voordehandliggende grappen worden
gewoon gemaakt. Met een vette knipoog om ze nog eens extra aan te
zetten. Ja, de Vrienden kunnen er wat van, van theatermaken. Deze
voorstelling is het ultieme compromis tussen de idealen van de
huidige en die van de voormalige artistiek Paradeleider: kundig,
intelligent vermaak. (Lidewij van Bakel)
terug naar boven

De Sjoerd Vollebregt Show – Eric
de Vroedt en Joeri Vos
Gezien: 21 juli 2007, Moreelsepark,Utrecht

Foto: Erik Meijers

In het echte leven is Sjoerd Vollebregt topman bij Stork. Je weet
wel, van de JSF. Dat zijn die straaljagers. In de Sjoerd Vollebregt Show is hij Chief Executive
Officer (directeur heet dat, in gewoon Nederlands) van Klink
Klaar Solutions. En niemand weet waar die eigenlijk van zijn.
Joeri Vos schreef deze tekst die de absurditeit van het corporate
management aan de kaak stelt. Sjoerd is een blaaskaak die zich
enkel uit in tsjakkataal en geen idee heeft wat zijn werknemers
nou eigenlijk precies doen.
De avond voordat 8WEEKLY deze voorstelling bezocht, werd hij voor
de tweede keer gespeeld. En dat was te zien. Behalve de actrice
die de rol van de Indiase stagiaire speelde, voelde geen van de
acteurs zich nog echt zeker in de absurdistische speelstijl. De
kleding uit de jaren tachtig en het uitgeleefde kantoormeubilair
passen goed bij het onderwerp. Maar in combinatie met de
ongemakkelijkheid van de spelers doet de voorstelling daardoor
nogal amateuristisch aan. En dat is zonde. Want eigenlijk maken
Vos en De Vroedt met deze satire een wezenlijk punt over een
actueel onderwerp, maar dat komt nu nog niet zo goed uit de verf.
(Lidewij van Bakel)
terug naar boven

Donald Duck & de
Gelukszoekers – Suver Nuver
Gezien: 14 juli 2007, Westbroekpark, Den Haag

Foto: Moon Saris

Met slapstickgeluiden, een stemvervormer en oranje Crocs is hij
tot mens geworden: Donald Duck. Een vrachtwagen vol verhuisdozen
moet hij uitladen volgens een ingewikkeld systeem waarvan
gelukkig een tekening beschikbaar is. Onhandig als hij is,
struikelt hij telkens op dezelfde plek. ‘Ooink!’ horen
we.
So far, so good. Dit belooft wat.
Er verschijnen drie bruiden en daar wil Donald wel iets mee. Hij
doet zijn best en de bruiden ook. Maar de voorstelling ontaardt
in rommelig, flauw gedoe. Het Suver Nuver-charisma is nergens te
bespeuren. Daar kunnen de kekke kostuums en het gebruik van
miniscootertjes niks aan veranderen.
Desondanks gaat het publiek helemaal mee als de
‘Gelukszoekersshow’ begint. Fanatiek worden de deelnemers
aangemoedigd. Het lijkt wel alsof dit is waar de mensen voor
gekomen zijn: kritiekloos vermaak. En ja, waarom zou je dan je
energie verspillen aan het maken van een steekhoudende
voorstelling?
(Annemarike Ruitenbeek)
terug naar boven

Windmolenwonderland 2 – Tina de
Bruin en Eva van der Gucht
Gezien: 14 juli 2007, Westbroekpark, Den Haag

Foto: Birger van Severen

De rood-wit-blauwe was hangt voor de Nederlandse vlag.
Aangekondigd door koningin Beatrix herself komen ze op: twee
’tevredesactivistes.’
Goedbedoelende braveriken die in het kader van hun missie door
Nederland zijn getrokken om de tevredenheid te peilen alsmede te
bevorderen. Ze zijn er niet vrolijk van geworden. Aan de hand van
hun reisverslag komen we terecht in achtereenvolgens Steenwijk,
Rotterdam en Eindhoven.Meesterlijk switchen Tina de Bruin en Eva
van der Gucht van Drents breezersletje naar Rotterdamse
huisvrouw. Hilarische scènes worden afgewisseld met
liedjes met rake teksten.
De dames zingen prachtig en krijgen het publiek waar ze het
(niet) hebben willen: vrolijk meeklappend met een heel foute
‘centrumrechtse’- carnavalskraker.
De tevredesactivistes hebben het best goed gezien, het gaat niet
helemaal goed in Nederland. Gelukkig weten zij hoe het wèl
moet. Muzikaal verpakt verkondigen ze hun boodschap. Opdat we er
allemaal beter van worden.
Windmolenwonderland 2 is een swingende
voorstelling gemaakt door twee razendknappe, goed op elkaar
ingespeelde actrices die bovendien ijzersterk kunnen zingen.
(Annemarike Ruitenbeek)
terug naar boven

Paljas – Annechien Koerselman
i.s.m. Theater aan het Spui
Gezien: 14 juli 2007, Westbroekpark, Den Haag

Foto: Rikie Gorissen

In een echte oude Fiat 500 komt ze het podium oprijden, de
ruziënde Italiaanse familie. Oudere man in zwierig kostuum,
dame met zonnebril en sjaaltje om het hoofd en jongeman met
bretels. Op verrassende wijze voegt een vierde speler zich bij
dit drietal.
Een zinderend drama ontvouwt zich. Boven op het Fiatje zingt de
felle Elena (Jacqueline Boot) in haar rode jurk. De drie mannen
doen een lullig dansje. Het hele verhaal samengevat in
één beeld.
Paljas, de echtgenoot (Bart Klever), Tonio de minnaar ( Abel
Nienhuis) en Giovi de derde liefhebber (Steyn Leeuwe) zijn
overgeleverd aan hun gevoelens voor deze vrouw.
Vurige liefdestaferelen worden afgewisseld met bloederige en
verrassende vechtscènes. Dan weer wordt er prachtig
Italiaanse opera gezongen. En midden in dit hartverwarmende drama
stappen de acteurs regelmatig uit hun rol. Om elkaar aanwijzingen
te geven, om even in de tekst te kijken wat er ook al weer gezegd
moest worden of omdat ze de passie echt te hoog vinden oplopen.
Want waar ligt de grens tussen echt en spel?
Paljas is losjes gebaseerd op de opera
I Pagliacci van Ruggiero Leoncavallo.
Regisseur Annechien Koerselman maakte er een lekker gespeeld
over-de-top drama van. Gehuild wordt er, geschreeuwd, gevochten
en gevloekt en dat allemaal om de liefde. Ze hebben er zin in
deze spelers. (Annemarike Ruitenbeek)
terug naar boven

Kassa! – De
Paardenkathedraal
Gezien: 14 juli 2007, Westbroekpark, Den Haag

Foto: Erik Meijers

Kassajuffrouw worden. De droom van ieder meisje. Ook van Bettina
(Eva van de Wijdeven), de ijverige caissiére uit
Kassa! Leergierig ondergaat ze de
strenge drills van haar chef ( Henk Elich). Evenals de niet al te
snuggere winkelmedewerker Tonny (David Cantens). Braaf proberen
ze beiden aan de belachelijke voorschriften van de chef te
voldoen. Soms ontaardt dit in een plezierig lied met dito
dansje.
Petticoats, suikerzoet licht en Amerikaanse reclameposters sieren
dit minisupermarktje dat voornamelijk bestaat uit een kassa met
lopende band en een mooie ouderwetse weegschaal. Bij het
onderdeel ‘omgaan met moeilijke klanten’ leven de acteurs
zich uit door de mafste types te spelen met als komische
uitsmijter David Cantens’ ‘Bobby’.
Kortom een hoogst aangename voorstelling zonder pretenties. In al
zijn idioterie overtuigend gespeeld door de acteurs en gelardeerd
met goede muziek en veel humor. (Annemarike Ruitenbeek)
terug naar boven

Mikado: Magische Manga Momenten
door Eva en Wiebe Vorsselmans – Alix Adams en Finn
Poncin
Gezien: 7 juli, Westbroekpark Den Haag

Foto: De Tijd is Rijp

Als we de tent binnenkomen is Wiebe, gekleed in een geisha –
achtig kostuum, al bezig de ‘groep’ toe te spreken.
‘Wij gaan zo even die hoofden lekker leegmaken. Begin maar
vast voor jezelf.’
Wiebe verdwijnt weer en we kijken naar een projectie van het op
het podium aanwezige aquarium waarin een amechtige goudvis naar
adem hapt. Aan weerszijden hiervan staan schermen waarop
hallucinerende lichtcirkels die later in de voorstelling hun werk
zullen doen.
We schijnen te zijn beland bij een sessie van…tja van wat
eigenlijk? Een groepsgebeuren in elk geval. Die groep zijn wij,
het publiek.
Eerst een opwarmronde. We gaan allemaal staan en zakken een
beetje door de knieën, we doen ‘Huh!huh!’. ‘Leg
je hand op de buik van je buurman of -vrouw!’ Het publiek
doet enthousiast mee. Een kinderhand is gauw gevuld.
Dan worden we aangesproken als zijnde ‘waterdragers’. De
reden daarvan wordt uitgelegd aan de hand van projecties op de
achterwand. Wiebe en Eva, we kennen ze nog uit Hertenkamp, zijn
namelijk helemaal into een Japanse goeroe. Deze Japanner heeft
schitterende theorieën over het communiceren met het water
waar wij tenslotte ook voor 70 procent uit bestaan. Eva en Wiebe
mogen na een bezoek aan deze goeroe Nederland ‘doen’.
Blij zijn ze en dat stralen ze ook uit alle macht uit, maar
ondertussen opereren ze behoorlijk langs elkaar heen.
En ja hoor, lang hoeven we niet te wachten op trouble in
paradise. Na een bloederige Mangascene blijkt dat het
waterritueel is verziekt doordat Wiebe misstappen heeft begaan
tijdens onder andere Erotisch Breien op Texel. ‘Heb jij met
je lingam in de yoni van dat meisje gezeten!’ verhoort Eva
hem genadeloos. Ontsmetten zal ze hem, tot op de blote
billen!
Gelukkig komt alles na dit reinigingsritueel weer helemaal goed
en we doen nog een fijne ‘warming-out’ op de klanken van
degene die Duitsland ‘doet’:’Was wir allein nicht
schaffen, das schaffen wir zusammen’.
Mikado: Magische Manga Momenten is een
echte Paradevoorstelling; niet te ingewikkeld, met vaart en humor
en publieksparticipatie. Een voorstelling gemaakt om te scoren.
(Annemarike Ruitenbeek)
terug naar boven

Safety First – Hendrick-Jan de
Stuntman
Gezien: 7 juli, Westbroekpark Den Haag

Foto: Erik Meijers

Gelukkig, ze zijn er weer. Na een mislukte stunt, meerdere
botbreuken en acht maanden revalidatie zijn de heren van
Hendrick-Jan de Stuntman terug in het festivalcircuit.
Safety First is een voorstelling als
vanouds, met gevaarlijke ‘veiligheidsmaatregelen’,
geestige filmpjes en de welbekende lichtkrant vol onzinnige
teksten.
Vooral de introductievideo ’theaterkijken’ voor het
publiek is hilarisch. Met eenvoudige middelen, de meest
stompzinnige waarschuwingen (‘ga niet op de voorste rijen
zitten bij dansvoorstellingen, dat verhoogt de kans op
zweetdruppels van de artiesten en daarmee gepaarde
schimmelinfecties’) en perfect getimede slapstick is het een
ijzersterke opening. Helemaal als ze direct daarna een bouwwerk
vol rotjes de zaal induwen, met een melig showbizz-muziekje op de
achtergrond.
Daarna zakt de voorstelling een klein beetje in. De filmpjes zijn
vermakelijk en de acties van beide heren op het podium zorgen
weliswaar voor een brede glimach op het gezicht, maar de vaart is
er wat uit. Niettemin is de droge humor voldoende om drie
kwartier puik Parade-theater op te leveren, al was het maar
vanwege de sympathie die de festival-oudgedienden opwekken. In de
laatste scène ‘begint’ de voorstelling pas echt.
Tot dan toe ging Safety First vooral
om de security-checks van twee techneuten. Nu gaat het een wat
serieuzere kant op: we zien ingewikkelde bouwwerken van witte
plastic buizen en er vliegen wat vlinders in de lucht. Het
belooft een spectaculaire finish te worden, maar dat pakt anders
uit. Safety First heeft daarmee een
anticlimax van jewelste. Of dat de bedoeling was, dat is niet
helemaal duidelijk. Het zou wel prima passen in het
‘klunzige’ format van Hendrick-Jan de Stuntman. (Ruth van
Beek)
terug naar boven

Mario, ga eens opendoen, er wordt
gebeld – Theater Proletariaat i.s.m. tg
Casco
Gezien: 7 juli, Westbroekpark Den Haag

Foto: Erik Meijers

Achter op het toneel een bandje met twee drummers. De vloer is
een bouwtekening van de benedenverdieping. Erop staan onder
andere de woorden ‘kast’, ‘deur’ en
‘buren’. Mario zit in de leunstoel in de
‘woonkamer’ te roken. Vera scharrelt hoogzwanger
rond.
De loodgieter in oranje overall komt op en gaat aan het werk. Dat
wil zeggen: hij zet de boormachine aan en legt hem op de grond:
‘Tegenwoordig gaat dat allemaal automatisch hè’
Hij spreekt met een Vlaams accent evenals de andere acteurs
waaronder onvervalste Hollanders als Marian Luif en Dick van der
Toorn. ‘Mario en Vera nodigen iedereen van harte uit bij de
geboorte van hun eerste kiendje. Het begint om vier uur.’
Voordat het zover is zijn er nog wat komisch bedoelde
verwikkelingen, monologen, een vertelling en er wordt meerstemmig
gezongen. Dan horen we de koekoeksklok vier uur slaan. Daar zijn
de gasten met hoedjes, toeters en vlaggetjes. De bevalling kan
beginnen. De genodigden kijken toe hoe Vera haar best doet met
baren.
Sommige oneliners zijn grappig en het meerstemmig zingen is ook
goed te doen. Maar wat de triestige vertelling van Marian Luif
toevoegt is onduidelijk. Dat geldt ook voor de en masse barende
vrouwen en het diarreedrama.
In de voorstelling zelf noemen de spelers dit vijftien jaar oude
muziektheaterstuk van Kamagurka ‘absurdistisch’. Daar
moet je van houden wil je deze voorstelling ten volle kunnen
waarderen. Voor de liefhebber dus. (Annemarike Ruitenbeek)
terug naar boven

Tucht – Carver Special
Edition
Gezien: 7 juli, Westbroekpark Den Haag

Foto: Erik Meijers

Van die tafels met blankhouten en stoelen met een blauw gebogen
frame. Het geklooi onderling achterin de klas en twee vingers
opsteken als je naar de plee moet. Het spanningsveld tussen het
collectief en de juf of meester, die solo de hele klas in het
gareel moet houden. Herinneringen aan de schooltijd roepen
beelden en gevoelens van lang vervlogen tijden op, maar kijkend
naar Tucht van theatergroep Carver
(Special Edition) kun je die tijd zonder moeite weer voor de
geest halen. Alleen was je meester vroeger waarschijnlijk niet
zo’n sukkelaar als Bram Coopmans hier speelt; een man die het
in zijn broek doet voor de joelende, schreeuwende massa buiten op
het schoolplein en die zich, in zijn zenuwachtige poging resoluut
over te komen prompt verslikt in een stuk appel. Dergelijke
verslappingen worden door een klas vol kinderen direct
afgestraft, en zijn hoestbui komt hem dan ook op een mooi
kuch-concert van zijn leerlingen te staan.
In Tucht laat Carver het teksttheater
weer even voor wat het is en zien we een sterk en erg grappig
staaltje mime en beweging.

Foto: Erik Meijers

Onder leiding van Beppie Melissen improviseerden Coopmans, Bas
Hoeflaak (o.a. Droog Brood, Mighty Society) en vier studenten van
de mime-opleiding een voorstelling bij elkaar. Het resultaat is
een geestige machtsstrijd tussen scholieren en leraar, met een
puike choreografie en vooral Hoeflaak die de spijker op zijn kop
slaat als klunzig jongetje. In Tucht
blijft de brug tussen de klas en de meester van begin tot eind
onoverbrugbaar. De kleuters die onder geen beding het lokaaltje
in willen en later het afgezaagde aap-noot-mies blèren –
hun leraar lijkt er geen grip op te hebben. En als de koters
opgroeien wordt het gat alleen maar groter, want terwijl zij de
meest wetenschappelijke oraties houden, blijft hij nog steeds
alleen maar die sukkelige meester van groep 5. (Ruth van
Beek)
terug naar boven

Noga –
Spinvis
Gezien: 7 juli, Westbroekpark, Den Haag

Foto: Erik Meijers

Voordat Spinvis zaterdag de Utrechtse Museumnacht opluisterde met
een optreden, stond de zanger en componist eerst in het
Werkteater op de Parade. Zijn voorstelling Noga is een klein, ietwat treurig sprookje dat
begint en eindigt met twee cavia’s. Tussen begin en eind
horen en zien we een verhaal dat ontzettend mooi is vormgegeven
en voorzien van sprankelende muziek.
Met zijn kenmerkende stemgeluid voert Spinvis het publiek langs
de tijdbalk van de hoofdpersoon, vanaf die ene keer dat hij terug
kwam van zomervakantie en zijn cavia’s niet meer leefden.
Terwijl we op het eerste gezicht lukraak uitgekozen momenten uit
dat leven te horen krijgen, blijft één element
steeds terugkomen: Noga, het getekende
meisje uit de Noga-reclame dat hij op de zijkant van de tramhalte
zag toen hij met een stomdronken vriend weer terug naar huis ging
na een feestje. Ze fluistert, maar hij verstaat haar niet. En dat
blijft zo, tot hij oud en versleten is.
Zonder zelf ook maar een seconde de theatrale kant op te gaan,
heeft Spinvis zich omringd met een bijzonder gezelschap, dat
elkaar perfect aanvult. Een zeskoppige band speelt de muziek, die
bij vlagen dromerig is en dan weer naar een climax gestuwd wordt.
Links zit een doventolk – het programma voor doven en
slechthorenden werd goed ontvangen vorig jaar – die de golvende
maat van de muziek met haar handen vertaalt. Er is een zingende
zaag, een erotische, feeërieke danseres èn dichter
Simon Vinkenoog kruipt uit het levensgrote boek dat als decor
dient voor een poëtisch intermezzo.
Zo heeft Spinvis een uitgebalanceerde, geestige, maar vooral erg
mooie voorstelling gemaakt. Diepgang, humor, muziek; er is niets
morsigs aan dit muziekstuk, waardoor je zou denken dat Noga
eigenlijk niet op een festival als de Parade hoort. Maar we zijn
blij dat ze er is. (Ruth van Beek)
terug naar boven