Mensen net als wij
Ja inderdaad, zo gaat dat in een ziekenhuis. De bezoekers lopen met wat onzekere tred door de gangen. Ze knikken beleefd naar anderen, prevelen een hallo en lopen met een verontschuldigend lachje om de lippen weer verder. Twee bekenden treffen elkaar bij een bed, zoeken met aanrakingen steun bij elkaar en praten op gedempte toon met elkaar. De een wisselt de wacht met de ander, die even in de ziekenhuisrestauratie beneden een saucijzenbroodje gaat halen.
De voorstelling Hoofd van de regisseur Jetse Batelaan is een kort feestje der herkenning. Iedereen die wel eens in een ziekenhuis op bezoek is geweest, ziet zichzelf daar lopen. Onwennig met een bosje bloemen dat je in de hal of op het station hebt gekocht. Een vriendelijke maar afstandelijke verpleger die de lakens recht trekt en een vaas voor je bloemen gaat zoeken. De steriele omgeving, het onpersoonlijke meubilair en de onvermijdelijke koffieautomaat op de gang.
Zware last
~
De vijf mensen die af en aan door de gangen en kamers scharrelen, torsen een voor een een zware last mee, door Batelaan zichtbaar gemaakt als een levensgrote, aangeklede pop die ze op hun schouders meedragen. Deze zware last van menselijk leed maakt het lopen zwaar, zit in de weg als ze willen gaan zitten, maar kunnen ze ook overdragen aan de ander als ze even dat saucijzenbroodje gaan halen.
De acteurs die Batelaans ideeën op het toneel vormgeven, kwijten zich prima van hun taak. Hun onzekere blikken en wat onhandige handelingen weten vaak genoeg een glimlach of zelfs een luide lach te ontlokken. Vooral Fania Sorel is met haar bijna naïeve blik en subtiele gebaren heel fijn om naar te kijken. De soms licht absurde momenten zijn geestig en menigmaal trakteert het publiek Batelaan dan ook op een gulle lach.
Eenzaam lichaamsdeel
~
Maar de voorstelling zou toch iets meer moeten bieden dan een gevoel van herkenning en een consequente beeldtaal. De boodschap op de folder waarmee Batelaan zijn publiek de zaal instuurt -‘hoofd is een eenzaam lichaamsdeel’ – verzandt ergens. Zijn motto ‘Het geeft niet, we kunnen het geen van allen’ snijdt wat meer hout, maar toch blijft het gevoel dat dit een voorstelling op halve kracht is en te weinig indruk maakt om te kunnen beklijven.
Inderdaad, dit zijn mensen net als wij. Wij kunnen ook niet alles weten, net als die vijf volwassenen op ziekenbezoek. Maar nieuwe inzichten dan dat lijkt de voorstelling niet te bieden. Het spel is consequent en goed, maar inhoudelijk dringt Hoofd niet diep door. Dat kan niet de bedoeling zijn geweest.
Hoofd is te zien tot en met 17 februari 2008. Klik hier voor meer informatie.
