Zwembad met hangjongeren
Twee wulpse jonge meiden en de hele boel slaat op tilt! Op het landgoed Schoonhout is het heerlijk toeven. Een zwembad, een Griekse huishoudster, eten en drinken te over. Alleen met de innerlijke mens wil het nog niet zo lukken. Kousenfabrikant Philip zit in een midlifecrisis, zijn vrouw Tilly heeft de koffers al gepakt en hun twee zonen zijn, ieder op hun eigen wijze, onhandelbaar. En zoals het meestal gaat met indringers: ze zetten de boel scherp, op zijn minst.
Alize Zandwijk, artistiek leider van het Ro Theater en Arne Sierens, toneelschrijver en theatermaker, koesterden al heel lang het plan om samen een voorstelling te maken, hetgeen Meiskes en jongens is geworden. Deze voorstelling uit seizoen 2004-2005 wordt nu hernomen. Sierens en Zandwijk blijken, zoals veel kunstenaars, zeer gefascineerd door het begrip ‘familie’. De onderhuidse spanning tussen de afzonderlijke familieleden en de manier waarop ze dan toch als één naar buiten willen treden, blijft een beproefd recept.
Indringers
~
En hoe breek je die muur die familieleden optrekken open? Door twee zeer sensuele indringers, Tania en Lieske, op te voeren. Zij zijn de aanmaakblokjes van de onderkoelde barbecue. In de voorstelling is het vooral Lieske die met haar (zelf)destructief gedrag de onderling bekoelde relaties laat ‘opbloeien’. Zij laat de familieleden meer met elkaar communiceren dan ze ooit hebben gedaan. Ze voelen weer wat ze belangrijk vinden in het leven. Maar wat de kracht van de voorstelling had kunnen zijn, namelijk het verder uitdiepen van die verstoorde onderlinge familierelaties is, helaas, tegelijkertijd ook haar zwakte. Het explosieve karakter van de komst van de indringers zwakt, naarmate de voorstelling vordert, af en brengt niet het verwachte ontwrichtende effect teweeg. Dat is jammer.
Bouquetreeks
Je hoeft je echter niet te vervelen. Er staat een grote dosis humor tegenover. Geholpen door een prachtig decor waarop achter een hoge haag een zwembad ligt, weten de acteurs vaak de lachers op hun hand te krijgen. De hele groep is goed op elkaar ingespeeld. Waarschijnlijk is dit het product van de manier waarop de voorstelling tot stand is gekomen. Arne Sierens leverde de basistekst aan en het gehele ensemble, inclusief de vormgevers en de technici, gaf vervolgens body aan de tekst. Hierdoor heeft de groep alle ruimte om een mooie mix van rauw-realistisch theater met een vleugje Bouquetreeks op de bühne te brengen. Rogier Philipoom, die ook eerder dit seizoen zo overtuigend Richard III vertolkte, speelt Gregory, de onhandelbare zoon. Hij weet met zijn spel de juiste balans tussen humor en ernst te vinden. Dat geldt eveneens voor Koen de Graeve, die Betrand – de vriend van de zonen – speelt. In deze rol kan hij al zijn komisch talent uitbuiten. Esther Scheldwacht is Tania en zij zorgt voor het vleugje Bouquet. Haar theatrale wulpsheid is een genot om naar te kijken.
En zo is het met de hele voorstelling. Het is een groot plezier om naar de humor en het spel van de acteurs te kijken, maar de voorstelling wil maar niet beklijven. De hunkering van de personages naar verandering, naar toenadering, wordt te licht aangestipt om het stuk een wrang karakter te geven. Maar gelachen heb je in ieder geval wel.
Meiskes en jongens van het Ro Theater en KVS is helaas uitgespeeld.
