A Pirate’s Life voor de laatste keer

In At World’s End moeten alle losse touwtjes uit de voorgaande delen aan elkaar geknoopt worden. Dat begint natuurlijk met het redden van Sparrow (Johnny Depp) uit Davy Jones’ Locker – een soort hiernamaals voor piraten – door Will Turner (Orlando Bloom) en Elizabeth Swann (Keira Knightley), die daar allebei hun eigen redenen voor hebben. Daarnaast moet er worden afgerekend met die vervelende octopus-achtige Davy Jones zelf, met Lord Beckett van de VOC, en piraten zouden geen piraten zijn als ze onderling niet ook nog een appeltje te schillen hadden.

Dikke pluim

Een dikke pluim op de piratenhoed van Johnny Depp. Met elke Pirates-film lijkt hij beter in zijn rol te zitten, en ook in dit derde deel draagt hij de film en steelt hij elke scène waar hij in zit. Zijn tijd in het hiernamaals is misschien wel een van de grappigste stukken uit de gehele trilogie. Jack Sparrow verveelt gewoon nooit. Depp zet met gemak de steeds meer krankzinnige Sparrow neer en het is maar goed dat hij vrij snel in de film wordt gered. Zowel Knightley als Bloom beginnen namelijk vervelend te worden om naar te kijken. Knightley krijgt gelukkig nog wel de kans om haar karakter uit te diepen – in drie films is ze geëvolueerd van verwend tutje tot piratenkoningin. Bloom daarentegen is praktisch niet gegroeid in zijn rol en lijkt er ook in At World’s End soms maar wat misplaatst bij te lopen. De film heeft echter genoeg geweldige bijpersonages om dat te compenseren. Geoffrey Rush als uit de dood wedergekeerde Barbossa bijvoorbeeld, en Chow Yun-Fat als beruchte piraat uit Singapore. Daarnaast is het een feest van herkenning om alle bekende personages uit de vorige delen te zien.

Net als bij Dead Man’s Chest is ook hier niet gesnoept op de lengte. De film duurt maar liefst 168 minuten, zelfs ruim een kwartier langer dan zijn voorganger. Gek genoeg voelt het als een minder lange zit dan het tweede deel, maar lang blijft het zeker. De tijd gaat niet alleen zitten in de al bestaande verhaallijnen, er komen er ook nog een hoop bij. Zo zijn daar opeens de niet eerder genoemde zeegodin Calypso en het Broederschap der piraten. Allebei erg leuk gevonden en mooi uitgewerkt, maar het komt over alsof ze puur verzonnen zijn omdat het verhaal anders niet te redden was. Er werd namelijk begonnen met filmen toen het script nog niet af was. Het is in totaal een net te grote hoeveelheid verhaallijnen. Dankzij het Broederschap is daar wel de langverwachte bijrol van Keith Richards als de vader van Jack Sparrow als machtige piraat. Depp heeft altijd gezegd dat de Rolling Stones-gitarist zijn grootste inspiratiebron was voor Sparrow.

Zee van sterren

Op de gebieden waarin de Pirates-films uitblinken, is zoals altijd weinig op aan te merken. De aankleding is prachtig, van kostuums tot decors. Een scène tijdens de nacht wanneer de Black Pearl door een zee van sterren lijkt te varen, is ontzettend mooi. De muziek is meeslepend, spannend en krachtig als altijd – iets waar Hans Zimmer wel raad mee weet. Ook aan choreografie en stunts geen gebrek, en er zit weer lekker veel actie in. Hoewel het grootschalige eindgevecht, dat zich op twee schepen tegelijk afspeelt, af en toe wat moeilijk te volgen is. De scènes na dat gevecht zijn mierzoet, maar gelukkig is Captain Jack daar nog voor de nodige humor. Ook deze keer is er na de aftiteling nog een klein extra stukje.

Hoewel aan de lange kant en verhaaltechnisch absoluut niet de beste film, is dit een waardige afsluiting van de trilogie. Als eerbetoon is er nu zelfs een pop van Jack Sparrow toegevoegd aan de Disney attractie waar het allemaal mee begon. Sceptici hadden sowieso weinig vertrouwen in de verfilming van die attractie, maar dat het zo’n enorm succesvolle filmserie zou worden had niemand kunnen voorspellen. Of Captain Jack hierna ooit nog terugkomt? Niets is onmogelijk. Voor nu is het echter voor de laatste keer genieten, vooral van hem. Yoho, yoho!