Terug naar de kern
Jona en Sanne: hij is haar vriend, zij is zijn vriendin. Hij krijgt succes als schrijver, zij doet verwoede pogingen om een musicalcarrière van de grond te krijgen. Hij wil zijn kansen grijpen, ook al krijgt zij ze niet. Hij begint zijn verhaal bij het begin en zij bij het eind van hun relatie. Deze vorm is niet het enige wat de musical The Last 5 Years van de hand van de Amerikaan Jason Robert Brown doet opvallen.
De door Brown gekozen manier van vertellen resulteert in twee even geloofwaardige visies op de relatie en vormen twee lijnen die samen het complete verhaal vertellen. Dit is erg prettig, omdat het weliswaar de clichévalkuil af en toe schampt, maar er niet intrapt. Daarbij is het is een slimme keuze geweest van vertaler Allard Blom om de hele situatie naar Amsterdam te verplaatsen. Het maakt dat het geheel niet zo Amerikaans aandoet en dit vergroot de herkenbaarheid.
Ballast
~
In zijn enscenering bouwt regisseur Maarten Mourik voort op de genoemde tweedeling. Hij gaat uit van tegenstellingen die samen in balans zijn. Zo bestaat het decor uit twee symmetrisch opgestelde huiskamers, waarvan in de ene kamer de meubels met lakens zijn bedekt. Alsof de kern van de liefde van Sanne en Jona bedekt is geraakt door de ballast van hun leven samen. Maar een dergelijk evenwicht zie je ook in het licht: warm versus koud licht en in de muziek: levendig versus rustig. Deze tegenstellingen verschuiven gedurende de voorstelling, waarmee Mourik op een subtiele manier de balans tussen geluk en verdriet voelbaar maakt.
Filmisch raamwerk
Jona (Ara Halici) en Sanne (Birgit Schuurman) vertellen, of eigenlijk zingen, ieder hun verhaal in hun eigen huiskamer. Wanneer de een in de scène van de ander betrokken wordt, vormt hij of zij niet meer dan een levend rekwisiet. Je moet best wat in huis hebben om op deze manier het publiek anderhalf uur lang te blijven boeien, maar zowel Halici als Schuurman zijn hier prima toe in staat. Doordat er vrijwel geen gesproken teksten zijn komt alles aan op de zang die door beiden zuiver en met de juiste emotie wordt gebracht. Des te jammer is het dat de tekst op sommige momenten niet helemaal te verstaan is.
De projectieschermen, die momenten laten zien waarop ze samen echt gelukkig waren, zijn een prettige aanvulling op het spel. Die beelden geven hun relatie nog net wat meer intimiteit en glans. Helaas worden deze schermen ook gebruikt voor een introductie en de aftiteling. Jammer. Nu wordt de voorstelling in een filmisch raamwerk gestopt, wat de musical helemaal niet nodig heeft. Maar ondanks dat bewijst The Last 5 Years maar weer eens dat een musical echt geen overdadige decors en een hoop techniek nodig heeft om boeiend te zijn. Deze musical gaat terug naar de kern en dat is fijn.
De voorstelling is nog tot en met 26 mei 2007 te zien. Klik hier
om te zien waar.
Bob Bronshoff 
Julian Maiwald 
