Theater / Voorstelling
Ridderverdriet is het niet maar de titel bekt goed en je denkt meteen aan helden met paarden en zwaarden en grote romantiek. Feitelijk gaat het over de angst en de overwinning van de angst door een jongen van zeven jaar die nadat hij de bus mist de wildste avonturen beleeft. Het is het overgangsritueel van schijterdje Bennie tot ridder Compernolle. Banaal? Niet in de versie van Laika en het Paleis en nog minder als je bedenkt dat de tekst geschreven is door Gerda Dendooven die eerder de inspiratie leverde voor Soepkinders. Verwacht je dus aan een schijnsprookje met een buitengewone prinses en een overtuigde, zelfs griezelige slechterik maar ook aan een pikant scenario met een duchtig scheutje stoute dubbelzinnigheid. En dat alles muzikaal begeleid in real time en met de mooie stem van ninja-ridderes Anouk David die haar mannetje weet te verslaan in de traditionele sprookjeswereld van mannelijke protagonisten. Die emancipatie gaat natuurlijk een beetje ten koste van twee gerenommeerde Rolandridders die in hun tuttige blauwe klederdracht heel letterlijk de broek niet dragen, noch de figuurlijke kloten hebben om de prins(es) te redden. Ook met de draak die de prinses bewaakt steekt men spreekwoordelijk… de draak. Deze melancholieke grijsaard wordt eruit gebonjourd en vervangen door een meer renderende robocop.
Hoewel het hele verhaal is opgehangen aan de angst van het jongetje, vormen de humoristische passages de hoofdmoot van deze voorstelling. Dat maakt dat je niet echt meeleeft en evenmin echt overtuigd bent van het verdriet of de angst waar het dus eigenlijk helemaal niet om draait maar die de voorstelling een begin, een midden en een einde moet geven in een nogal ongestructureerde en wat plot betreft vrij rechtlijnige enscenering. De tussenkomst van een eekhoorn is bovendien een merkwaardige keuze, brengt geen meerwaarde maar zorgt voor verwarring. Alsof de cast zelf een beetje angst heeft, angst dat zijn ludiek, geperverteerd maatschappijbeeld, zijn les in assertiviteit, zijn existentiële vragen ook echt serieus worden genomen. Er wordt in ieder geval niet lang bij de dingen stilgestaan. Dat is jammer, want zo is Ridderverdriet een kleurrijke komedie met creatieve kostuums en leuke gadgets geworden. Is dat erg? Neen. Immers… kunst moet niets, alleen boeien. En dat doet het al bij al.
Ridderverdriet (zie je niet)
recensie: Ridderverdriet (zie je niet)
Ridderen in plaats van sidderen en als je iets te zeggen hebt, dan trek gewoon die klep open, dat is zo min en meer de brutale toon van Ridderverdriet, al zie je dat verdriet ook werkelijk niet. Laika en Het Paleis zijn geen ridders, verre van moraalridders, en wat ze maken is dan ook niet betuttelend. Het is theater met haar op de tanden en zonder blad voor de mond. Kieskeurig ook, want voor Het Paleis staat sloganesk ‘Theater voor kinderen, jongeren en kunstenaars’ of ‘Kunst moet niets, alleen boeien’ en van recensenten krijgen ze ‘de boebels’. Waarom nog verder schrijven? Omdat achter dit harnas misschien geen gouden hartje maar toch wel talent schuilt.
~
Ridderverdriet is het niet maar de titel bekt goed en je denkt meteen aan helden met paarden en zwaarden en grote romantiek. Feitelijk gaat het over de angst en de overwinning van de angst door een jongen van zeven jaar die nadat hij de bus mist de wildste avonturen beleeft. Het is het overgangsritueel van schijterdje Bennie tot ridder Compernolle. Banaal? Niet in de versie van Laika en het Paleis en nog minder als je bedenkt dat de tekst geschreven is door Gerda Dendooven die eerder de inspiratie leverde voor Soepkinders. Verwacht je dus aan een schijnsprookje met een buitengewone prinses en een overtuigde, zelfs griezelige slechterik maar ook aan een pikant scenario met een duchtig scheutje stoute dubbelzinnigheid. En dat alles muzikaal begeleid in real time en met de mooie stem van ninja-ridderes Anouk David die haar mannetje weet te verslaan in de traditionele sprookjeswereld van mannelijke protagonisten. Die emancipatie gaat natuurlijk een beetje ten koste van twee gerenommeerde Rolandridders die in hun tuttige blauwe klederdracht heel letterlijk de broek niet dragen, noch de figuurlijke kloten hebben om de prins(es) te redden. Ook met de draak die de prinses bewaakt steekt men spreekwoordelijk… de draak. Deze melancholieke grijsaard wordt eruit gebonjourd en vervangen door een meer renderende robocop.
Angst voor ernst
~
Hoewel het hele verhaal is opgehangen aan de angst van het jongetje, vormen de humoristische passages de hoofdmoot van deze voorstelling. Dat maakt dat je niet echt meeleeft en evenmin echt overtuigd bent van het verdriet of de angst waar het dus eigenlijk helemaal niet om draait maar die de voorstelling een begin, een midden en een einde moet geven in een nogal ongestructureerde en wat plot betreft vrij rechtlijnige enscenering. De tussenkomst van een eekhoorn is bovendien een merkwaardige keuze, brengt geen meerwaarde maar zorgt voor verwarring. Alsof de cast zelf een beetje angst heeft, angst dat zijn ludiek, geperverteerd maatschappijbeeld, zijn les in assertiviteit, zijn existentiële vragen ook echt serieus worden genomen. Er wordt in ieder geval niet lang bij de dingen stilgestaan. Dat is jammer, want zo is Ridderverdriet een kleurrijke komedie met creatieve kostuums en leuke gadgets geworden. Is dat erg? Neen. Immers… kunst moet niets, alleen boeien. En dat doet het al bij al.
Voor meer informatie over Het Paleis en een overzicht van de speeldata klik hier
Sofie Knijff 
