Soulsavers

Soulsavers, dat klinkt niet echt bekend in de oren, zult u denken. Welnu, drie jaar geleden bracht het duo zijn debuut Tough Guys Don’t Dance uit. Ook daar zocht het illustere collectief ‘hulp’ van een andere artiest, te weten Josh Haden, zanger van wijlen Spain. Het album werd een succes, tenminste, binnen de undergroundscene. Machin en Glover maakten eerder overigens al enkele EP’s samen en deden daarnaast onder andere mixwerk voor Starsailor en The Doves. De mannen hebben voor de nieuwe plaat behoorlijk de tijd genomen. Op de minstens zo geheimzinnige MySpace-omgeving van dit Engelse (?) duo staat dat het album is opgenomen in 2005 en in 2006, in zowel Noord-Engeland als in Los Angeles.

Weerbarstig, eclectisch album

Wat Soulsavers muzikaal gezien dan inhoudt? Gospel (“Jesus, I don’t wanna die alone, Jesus, ooh Jesus”) en soul (“Ooh, I want to see a revival, yeaah, lord let there be a revival!”). Maar ook rock, dance en triphop: al die muziekstijlen komen op dit album prachtig samen. Het gezelschap maakt trage muziek in de trant van Death in Vegas en The The (denk aan het Dusk-album), maar ook de psychedelische Primal Scream-periode komt langs. In bepaalde delen van nummers herken je de Alabama 3-titeltrack van The Sopranos-serie. Natuurlijk is er maar één vaststaand en notoir gegeven: de Mark Lanegan-stem. Die klinkt, als altijd, zeer effectief en bekend en daarmee drukt Lanagan een onnavolgbare stempel op de muziek. Behalve met zijn stem doet hij dat ook met zijn schrijvende kwaliteiten: hij schijnt mee te werken aan bijna alle songs. Naast Oldman en Lanegan hebben trouwens ook PW Long en Jimi Goodwin (van The Doves) meegewerkt aan dit weerbarstige, eclectische tripalbum.

Verzengend voorgedragen

Dan zijn er nog twee schitterend uitgevoerde covers, Through My Sails van Neil Young & Crazy Horse en No Expectations van de Rolling Stones. De laatste is het slotstuk van dit album en wordt slepend en verzengend door Lanegan voorgedragen. Ook het nummer Through My Sails is schitterend. De breekbaarheid van Youngs nummer uit 1975 wordt in 2007 nog eens dunnetjes overgedaan door een mooi galmend (dames?)koor op de achtergrond. Om het sfeertje te vervolmaken heeft Soulsavers ook instrumentale nummers op het album gezet. Arizona Bay is bijvoorbeeld een vijf minuten lange geluidscollage, met een central plek voor een bezwerende pianomelodie.

Ach, wat kan ik er verder van zeggen? Wat wil ik er verder over zeggen? It’s Not How Far You Fall, It’s The Way You Land is zo’n album dat je moet ondergaan. Waar je voor moet vallen, zoals de titel een beetje aangeeft. Hoe dat gebeurt, is niet belangrijk. Belangrijker is dát het gebeurt.