Kicks

In 2004 regisseerde Ter Heerdt natuurlijk Shouf Shouf Habibi, een goed geslaagde multicultikomedie met als motto ‘samen lachen om elkaar en vooral om onszelf’. Martin Koolhoven volgde in zijn kielzog met Het Schnitzelparadijs (2005) en ‘N Beetje Verliefd (2006), ook vol met stereotype Hollanders en Marokkanen. Met Kicks slaat het genre, voor zover we daarvan kunnen spreken, een nieuwe richting in. De komedie is in Kicks gereduceerd tot een komisch randje, want het Multiculturele Drama staat voorop.

Grotestadsproblematiek

Kicks klinkt als Crash, al was het scenario af voordat die laatste vorig jaar uitkwam. Een vergelijking ligt desondanks behoorlijk voor de hand: een mozaïekfilm over racisme, discriminatie en vooroordelen in de grote stad. Maar de thematiek in Kicks is door en door Nederlands, overigens soms juist weer door de stereotype situaties. Een Marokkaanse jongen wordt ontslagen door de supermarktmanager. Tijdens een nachtelijk inbraakuitje met zijn rapmaat, tevens ‘radicaliserende jongere’ Karim, (voor de gelegenheid in djellaba) wordt hij -per ongeluk?- doodgeschoten. De dader is een politieman wiens houding tegenover zijn Marokkaanse collega (Maryam Hassouni) ook niet helemaal zuiver is. Zij biecht haar aanstaande op dat ze geen maagd meer is en die is not amused.

Andere personages worden minder expliciet bepaald door de Nederlandse multiculturele problematiek. Het leukst, want schrijnendst, is de verhaallijn van de egocentrische reclamemaker-met-ambitie Wouter (een overtuigende Roeland Fernhout). Wouter vat het tamelijk waanzinnige plan op een film te maken over illegale vrouwen die in een schuur gedwongen werden tot sex met herdershonden. Plaatsvervangende schaamte gegarandeerd.

Doorgedraaide Hollanders

Ter Heerdt levert met Kicks een redelijk evenwichtig drama af, ondanks de soms wat eendimensionale personages en verhaallijnen: een film over doorgedraaide Hollanders, allochtoon en autochtoon. Hollanders die, geconfronteerd met ‘de ander’, proberen de kloof op een of andere manier te dichten, of zich verliezen in hun eigen gelijk. Maar ook Hollanders die zich in de eerste plaats druk maken over hun eigen sores. Waar het heen moet en of het goed komt, daar heeft Ter Heerdt geen pasklaar antwoord op: het moralistisch einde is gelukkig niet van stal gehaald. Hoewel het drama geen hoofdletter verdient (de personages zijn niet ‘echt’ genoeg, misschien leent het mozaïekmodel zich er niet voor), is Kicks juist zo, om met Wouter te spreken, een behoorlijk waarachtig beeld van het Nederland van nu