Een reputatie heb je niet voor niets

The Frames zijn in thuishaven Ierland een grote naam, na U2 de grootste. Afgelopen jaar kwamen ze met hun zesde studioalbum, The Cost. Daarnaast bracht frontman Glen Hansard zijn eerste cd buiten de band om uit, The Swell Season, die meer ingetogen klinkt dan het werk van The Frames. Dit jaar kwam deze plaat in de Nederlandse schappen. Het laatste album van de Frames komt qua sound in de buurt van hun beste album For The Birds en is mooi evenwichtig. In een interview gaf Hansard aan dat dit album nog wel eens het laatste van de band kon zijn bij uitblijven van commercieel succes. In Nederland lijkt het in ieder geval wel goed te zitten, aangezien er zelfs in Metro en in De Veronica Gids interviews met de band staan. Met publiciteit in deze oplagekanonnen krijgt ook het grote publiek wat van de band mee.

Voorgerecht

Het voorprogramma van vanavond heet Bell X1, die met een akoestische set voor de dag komen. Ze toerden eerder met Elliot Smith, Bon Jovi, Starsailor, Keane en Snow Patrol. Niet de minste namen. Verder kwam hun laatste album Flock in Ierland op één binnen in de pop charts. We mogen wat verwachten dus. Het publiek blijkt geen zin te hebben in een akoestisch voorafje. De band komt niet goed tot zijn recht in het volle Paradiso met twee gitaren en een basgitaar. De groep klink heel intens met prachtige popliedjes, maar het komt er helaas niet helemaal uit in deze sfeer. Het is wachten op het hoofdgerecht.

Hoofdgerecht

The Frames hebben er zin in vanavond en geven een concert van meer dan twee uur weg. Sympathieke voorman Hansard is duidelijk in zijn element, tussen de nummers door neemt hij de tijd voor wat interactie met het publiek. Hij vermaakt ze met zijn gebrekkige “hartstikke bedankt” en “dankjewel” en hij komt met grappige anekdotes. Zo vertelt hij ons dat hij vijf jaar geleden Daniel Johnston zag in de kleine zaal van Paradiso tijdens het London Calling festival. Na dit optreden was hij verliefd op Paradiso en wilde hij er graag met zijn eigen Frames ook eens staan. Vanavond was het dan eindelijk zover. Een geweldig uitgebalanceerd concert is het gevolg. The Frames weten met al hun ervaring een concert goed op te bouwen. Het echte vuurwerk zijn hun oudere nummers, God Bless Mom, Revelate en The Stars Are Underground. Maar de kracht zit hem in de goede balans tussen deze nummers en de rustigere, zoals: Keepsake, Falling Slowly en het prachtige Sad Songs. Troeven zijn het krachtige Ierse stemgeluid van Hansard en het vioolspel van Colm Mac Con Iomaire. De combinatie van rock en viool is toch vrij uniek, een kunststukje waar ook dEUS kaas van heeft gegeten. Tussendoor komen er ook nog wat flarden van nummers van Kelly Clarkson, Tina Turner en Johnny Cash voorbij. The Frames houden een traditie in ere om er lekker op los te coveren tijdens optredens.

Nagerecht

Ook de toegift mocht zeker niet gemist worden. Het begint met Mac Con Iomaire die een vioolsolo weggeeft, of beter gezegd… probeert weg te geven. Hij zet het nummer meerdere malen in, maar is niet tevreden over het geluid van zijn instrument. Na meer dan tien keer stemmen wisselt hij nog een keer van viool en na die vervolgens ook nog even gestemd te hebben gaat het dan eindelijk gebeuren. Een beetje een dooddoener. Vervolgens gaat Hansard alleen het podium op, getooid met een muts. Met het krachtige Leave brengt hij het er solo uitstekend vanaf. Er volgt nog een aantal Frames klassiekers: Lay Me Down, Pavement Tune, Fitzcarraldo en Star Star. Bij de laatste neemt Hansard de tekst letterlijk en op de regel “you’re flat on your back again”, gaat hij op zijn rug liggen en speelt de rest van het nummer liggend. De afsluiter van de avond is een cover van Daniel Johnston, Devil Town. The Frames gaven een spetterend concert weg en het is duidelijk dat ze hun goede live reputatie niet bij een pak wasmiddel hebben gekregen. Dit was een concert om lang over te blijven dromen.