Gekte met focus

Opgejaagd werd je, bij de strot gegrepen, door de doeltreffende samenkomst van tekst, drum ’n bass, jazz, hiphop, funk en turntablism. Minirock from the Sun, Electric Barbarians tweede, zou het wel eens veel beter kunnen gaan doen. Minder spoken word, meer jazz, hippere tracks, medewerking van Kypski (van C-mon) en nog veel meer andere factoren zullen Electric Barbarian meer bekendheid geven. Tenminste, dat is te hopen voor deze band die wederom een prachtige freakplaat heeft uitgebracht.

Hypnose

Opvallend is de grotere rol van de blazers en de rijkdom aan pakkende jazzy melodielijntjes en heerlijk slepende passages die daarmee worden geproduceerd. Waar op él de vocals van Kain de nadruk kregen, zijn het nu de bass van Floris Vermeulen, de drums van Harrie Arling, de onnavolgbare turntablepraktijken van Grazzhoppa en de invloed van een breed scala aan gastmuzikanten die het hem doen. Deze plaat doet je wederom in staat van hypnose verkeren, maar is daarin wel subtieler. Waar él in pure passie en waanzin alle kanten op ging, lijkt Minirock from the Sun veel meer focus te hebben. Het ADHD-kind is ouder geworden en heeft geleerd meer rust in te bouwen. Deze rust is echter net als bij zo’n kind pure schijn, want onderhuids blijft het broeien op een manier waaraan de luisteraar zich niet kan onttrekken. Zelfs een ultiem laidback nummer als Baby Cry roept negen minuten lang een bevreemdende sfeer op, waarbij afdwalen onmogelijk is.

Minirock from the Sun is indringend, subtiel, vaag en toegankelijk gelijk zonder dat daarmee concessies worden gedaan aan de experimenteerdrift van het collectief. Zoek en sample, een stijl, een gevoel, pas het allemaal in met behoud van een uniek eigen geluid. Dat kunnen alleen de besten en tot die categorie kan Electric Barbarian in verscheidene passages op Minirock from the Sun dan ook zeker worden gerekend.