Bittere, maar schone klanken domineren debuut

Ook al lijkt dit geen succesverhaal, toch is het snel gegaan met Audrey. Hun muziek is niet die van het soort waar grote groepen publiek voor warm lopen, maar na veel optredens in allerlei kleine achterafzaaltjes komt nu het succes. Met rasse schreden, wel te verstaan. Want de dames uit Gotenburg hebben niet alleen een plaat uit, er is onlangs ook een split met David Pajo verschenen. De geluidskunstenaar, die je zou kunnen kennen van Slint, Tortoise, Papa M en vele andere schitterende muziek, zet met deze split de dames gelijk een trede of twee hoger in muzikale rang. Zo te horen aan Visible Forms is dat niet onterecht.

Desolaat

Na enkele titelloze EP-tjes is nu dus de eerste volwaardige plaat een feit. De dames gaan door met wat ze op de EP’s al deden, namelijk het met een enorme Noordse tic vullen van nummers. De eigenzinnige en veelal desolate tonen van de instrumenten en de zang doen vaak denken aan de aangrijpende klanken van Sigur Rós. Door de spanning in de nummers en door de vele samples, blazers, cello en de schitterende samenzang worden de nummers nergens flauw of voor de hand liggend. De plaat doet hier en daar denken aan de slowcore van het oude Low of aan Idaho, vooral in nummers waar de zang een prominente rol heeft, zoals in Views en in Plain Pieces.

Boeiend palet

Toch zijn de hoogtepunten in andere nummers te vinden, bijvoorbeeld in het mooie Mecklenburg of het robuustere Treacherous Art. Het uitgesponnen Leaving/Letting Go is heel krachtig en goed opgebouwd, waardoor het uitschiet boven de rest van de plaat. Het geheel laat zich kenmerken door bittere tonen, die toch nooit triest worden en zich niet vervelend aan de luisteraar opdringen. Veel verschillende klanken op een boeiend palet. Visible Forms is gevuld met alles van uiterst minieme en kille klanken tot overweldigende geluidssculpturen. Op Visible Forms toont Audrey gegroeid te zijn en hopelijk blijft die groei nog lang doorzetten.