Het Goede Lichaam (Bos Theaterproducties)

Actrice Wimie Wilhelm maakt haar entree, de flinke borsten deinen mee op een stevig soulnummer. Een sexy bodystocking, benen in hoge cowboylaarzen. Wilhelm beent een keuken binnen waarin een enorme Smegijskast het beeld domineert en de keukentafel is gevuld met allerhande hapjes. Op een verhoging staan twee gastactrices zich warm te dansen voor de voorstelling. In een wisselende cast van twintig actrices wordt Wilhelm als vast gezicht van Het Goede Lichaam vanavond bijgestaan door Bodil de la Parra en Margot Ros.

Maakbare samenleving

De dames gaan er lekker voor zitten: kopje koffie, tompoezen op tafel. Vanavond gaan ze het script lezen van Eve Ensler’s Het Goede Lichaam. En passant vertellen ze het publiek en elkaar anekdotes en gruwelverhalen over het eigen vrouwenlichaam en dat van de ander. Dat de actrices al in drie producties van de hand van De la Parra samen speelden is goed te zien. Het trio is flink op elkaar ingespeeld en durft elkaar te kraken. De heupen van Bodil zijn naar beneden gezakt en het feit dat ze altijd laarzen over een broek draagt is om te verbloemen dat ze geen kuiten heeft. Aan de neus van Margot had al lang iets moeten gebeuren, en de stevige Wimie… die heeft gelukkig humor. Deze ‘vriendinnenavond’ start goed, zonder flauwe bijsmaak.

Dan zijn de vrouwen die Eve Ensler heeft geïnterviewd aan de beurt. Op het reusachtige projectiescherm boven de keuken verschijnt een chique, oude, uitgemergelde dame: de tachtigjarige hoofdredactrice van de Amerikaanse glossy Cosmopolitan. Ze heeft een facelift of vijf achter de rug en als ze nog huid over had dan zou ze zich laten inboeken voor nummer zes. Niets is zo verslavend als een facelift. Aan het bijtend-geestige relaas van het dametje ligt een tragische jeugd ten grondslag van een jong meisje met acne dat in de ogen van haar moeder geen goed kon doen. Of de monoloog van het model dat een relatie krijgt met haar plastisch chirurg. Tijdens de seks mijmert ze over hoe mooi het moet zijn voor haar geliefde om zich zo te verdiepen in zijn eigen werk, zijn creatie. Maar wat gebeurt er als haar lichaam eenmaal volmaakt is, vraagt de vrouw zich af. Gaat hij dan op zoek naar een nieuwe ‘uitdaging’? De verhalen schetsen een beeld van een maakbare samenleving die dol draait. Een samenleving die voor de toeschouwer erg Amerikaans aandoet. De glijdende schaal van ‘jonger, strakker, beter’ blijft ondanks Hollandse boegbeelden van de plastische chirurgie als Connie Breukhoven en Marijke Helwegen een ver-van-je-bed-show.

Herkenbaar en hilarisch

De eigen verhalen van de actrices die zij om de monologen heen vlechten zijn wel herkenbaar en hilarisch. Wilhelm die vertelt hoe ze, eenmaal met haar minnaar in bed, meteen gaat zoenen of pijpen, omdat dat afleidt van haar vetrollen. Geweldig ook is het verhaal van Margot Ros die, na de bevalling, een dochter heeft liggen aan haar linkerkant en aan de rechterkant haar buik. Zou haar navel ooit nog terugkeren op zijn oorspronkelijke plek? Als de actrices de monologen van Ensler weer oppakken, de flessen wijn en borrelnoten inmiddels op tafel, verslapt de aandacht van de toeschouwer. Wat mist in deze tekst is het moreel appèl dat de Vagina Monologen weliswaar moralistisch, maar ook indrukwekkend maakte. Een halt toeroepen aan (seksueel) geweld tegen vrouwen is een sterkere boodschap dan het ‘wees tevreden met hoe je bent’ dat ditmaal de ondertoon voert in Ensler haar tekst. Het indringende verhaal van de Afghaanse vrouw die haar leven waagt voor een schaal vanille-ijs, had daarom eerder in de voorstelling misschien wel de aandacht gekregen die het verdient. Wat uiteindelijk overblijft, is een onderhoudende en af en toe zeer vermakelijke avond, met het grootste gemak gedragen door de van zelfspot overlopende Wimie Wilhelm.

Het Goede Lichaam is nog te zien tot en met 1 april 2007. Klik
hier voor de speellijst.