Therapie

Hij viert het leven en windt daar geen doekjes om. Through the Windowpane begint als een symfonie met strijkers, de romantische piano volgt en wordt aangevuld door de stem van een man die zacht, liefdevol en aarzelend afscheid neemt van een iemand met de naam Little Bear. Een prachtig nummer dat pijn doet en opvallend ontroert. Meteen daarna… een van de meest mooie opbeurende liefdesliedjes die je dit jaar zult horen gevolgd door een liedje over terrorisme, angst en negativisme, maar het is er een waar je eigenlijk heel gelukkig van wordt. Dangerfield gooit het er uit: “Can’t you live and be thankful you’re here?”

Engagement

Engagement genoeg bij Guillemots. Je zult ze echter niet horen preken over hoe slecht het allemaal is. Guillemots lijkt te horen tot de categorie muzikanten die zorgen en boosheid over het leven, de samenleving en de wereld uit door geluk uit te stralen; ook in de nummers die in eerste instantie niet zo positief klinken. Denk bijvoorbeeld aan Sufjan Stevens, The Flaming Lips of Adem. Bands van mensen die niet van plan zijn neerslachtig en met lange gezichten te wachten op het moment dat het allemaal beter wordt of over gaat.

Ook op de momenten waarop de toon op Through the Windowpane in eerste instantie niet vreugdevol is, komt de band altijd met een hoopvolle en positieve ingang. In muzikaal opzicht klinkt Guillemots aan de ene kant heel toegankelijk en poppy, met opzwepende gitaren, blazers en toetsen, maar aan de andere kant ook bijzonder inventief en gericht op experiment; met name in de vele subtiele wendingen zijn er sublieme arrangementen in alle soorten en maten: klassiek, jazz, exotisch, bigband, avant-garde.

Het verlichten van zielen

Wanneer je Guillemots ziet optreden ervaar je een hechte popband, gebouwd rond de piano van Dangerfield. Dangerfield’s zang is hevig geëmotioneerd, af en toe stapt hij van zijn pianokruk om het allemaal fysiek even uit zich te schudden, of om gewoon een gruwelijk mooi gitaarliedje te spelen. Je ziet dat het menens is. Dat de energie oprecht is. Vooral wanneer de band Sao Paolo speelt, de elf minuten durende afsluiter van Through the Windowpane. Een episch nummer dat rustig en tegelijkertijd spannend begint als een verhaal van een oude man, maar groots eindigt met de positieve energie goed voor het verlichten van miljoenen al dan niet getroebleerde zielen.