Dubbelzinnig

Kiss of Death is onderhand al even uit en velen hebben er al een mening over gegeven. Wat opvalt is dat die meningen in twee kampen onder te verdelen zijn. Elk kamp heeft zijn eigen redeneringen en conclusies: of de band wordt geprezen, of hij wordt omlaag gepraat.

Prijzenswaardig

Hoe knap is het immers om in deze tijden van vernieuwingsdrang nog zo stijlvast te blijven en niet toe te geven aan alle experimenteerdrift die als een vliegende koorts om zich heen slaat. Je moet wel ontzettend sterk in je schoenen staan om nog door te durven gaan in je eigen stijl en je eigen muziek te blijven maken, die overigens nog steeds staat als een huis. Gestoeld op alles wat de band vanaf het begin gekenmerkt heeft slagen Lemmy en consorten er namelijk in om wederom een plaat uit te brengen die geen fan teleur zal stellen. Geen concessies, geen gezeur, gewoon de oude vertrouwde metal-‘n-roll. Af en toe een wat minder momentje op de cd, maar nietemin een lekkere plaat.

Maar toch..

Een lekkere plaat van een stel grijze rockers die de zestig al ongeveer wel gepasseerd moeten zijn, en er net als de Rolling Stones eigenlijk eens mee zouden moeten ophouden. Dat is in het kort de mening van het andere kamp. Want wie zit er nog te wachten op ‘hetzelfde liedje’ als in de jaren tachtig. Er zijn op het moment toch wel interessantere bands in de muziekwereld dan dit in versleten spijkerbroeken gehulde trio? Het feit dat het punkbandje Gigantor al in de jaren negentig een nummer schreef genaamd My dad looks like Lemmy zegt eigenlijk genoeg… gedateerd en jammer genoeg nooit meer zo sterk als vroeger.

Oh, mijn mening wilt u dan ook nog horen: ik hoor bij de eerste groep, hetzelfde liedje of niet, de muziek blijft lekker en dat is waar het wat mij betreft om draait.