Verheerlijking van de herrie

Lid van het eerste uur Aaron Dilloway heeft de band verlaten, al nam hij nog wel de taak als mixer van de plaat op zich. Dilloway kenmerkte de vorige platen van Wolf Eyes met zijn angstaanjagende schreeuw. Zijn vervanger is Mike Connely van het muzikaal enigszins vergelijkbare Hair Police. Human Animal is in vergelijking met het vorige album Burned Mind iets minder duister en de eerste drie nummers zijn zelfs erg ingetogen. De overstap op platenlabel Subpop werd door fans van het eerste uur afgekeurd en zorgde voor oproer bij vaste kopers van het label. De muziek van Wolf Eyes valt nu eenmaal niet te vergelijken met The Shins of The Postal Service, loodzware noisedrones, die je eerder zou verwachten op underground cd-r labels. De keuze om over te stappen heeft Wolf Eyes een aantal trouwe fans doen verliezen maar eveneens een horde nieuwe fans opgeleverd, aangezien de muziek nu voor een groter publiek beschikbaar is. Met Human Animal kan het drietal weer een nieuw hoofdstuk toevoegen aan hun duistere en grensverleggende werk.

Trage opbouw

Het korte album met een lengte van iets meer dan 33 minuten ontvouwt zich traag met A Million Years en beweegt zich voort op een logge ritmiek. Metaal lijkt bewerkt te worden waar overheen langzaam gierende tonen en onnavolgbaar saxofoonspel op komen zetten. Uiterst traag wordt gewerkt naar een climax vol hels geschreeuw dat het kippenvel op je armen doet rijzen. De groep wekt de verwachting dat de muziek ieder moment in totale chaos kan uitbreken, toch zetten Lake Of Roaches en Rationed Rot de rustige trend voort. De spanning wordt gestaag opgebouwd als een traag oplopende hyperbool om het toppunt te bereiken in titeltrack Human Animal. Zware basdrums geflankeerd door a-ritmische bliepjes openen de aanval van geluidsterreur. De typerende hoge fluittoon laat de hond van de buren rondjes door te kamer rennen. Na deze sonische geweldenarij zoekt het trio met Leper War de stroperige regionen van het laag weer op. The Driller en No Fucker’s cover Noise Not Music overdonderen de luisteraar nog een keer goed.

Plezierig?

Iemand kan zich afvragen of het plezierig is om te luisteren naar de muziek van Wolf Eyes.
Plezierig misschien, interessant zeker. Het trio dwingt de luisteraar de grenzen van het luisteren te verleggen om zo tot een geheel nieuwe muzikale beleving te komen, op eenzelfde manier zoals de Engelse band Throbbing Gristle dat in de jaren zeventig deed. Die leverde toen eigenlijk de blauwdruk voor de stroming waartoe artiesten als Wolf Eyes en Black Dice behoren. Na het verleggen van je grenzen kan je zelfs plezier beleven aan het luisteren naar de muziek van Wolf Eyes. Op Human Animal is een Wolf Eyes te horen dat van een wisseling in personeel geen hinder ondervindt en wederom erin slaagt een album van hoogstaande kwaliteit te produceren.