Handclaps, galm en gitaren
We hebben er weer een. The Sunshine Underground tapt uit het vaatje dat nog lang niet leeg is, blijkens het grote aantal punk-funk en new-wave releases dat ons land blijft bereiken. Ik bedoel, de titel alleen al. Hoe het album klinkt zal met deze intro al duidelijk zijn. Belangrijker is dus de vraag of Raise The Alarm tot het kaf of het koren van deze oogst behoort.
~
Fillers en killers
Dat dan weer wel. Volledige instemming verdienen de blokes echter niet. Zonder al teveel ongefundeerde vooroordelen los te laten op de band dringt zich het idee op dat dit debuut enigszins overhaast is uitgebracht. Daarvoor staan er teveel fillers en te weinig killers op het album. Put You In Your Place en Somebody’s Always Getting In The Way zijn aanstekelijke nummers die zo kunnen uitgroeien tot alternatieve gitaarkrakers. Maar daartegenover staat ook een aantal nietszeggende of zelfs stomvervelende niemendalletjes. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat een platenjongen heeft gedacht: we moeten er nu mee naar buiten komen, terwijl men beter nog even had kunnen wachten op een aantal sterkere nummers.
Cruciale tweede
De tijd moet leren of deze vier zullen overleven. Zoals bekend is sterven hypes doorgaans een snelle dood. De levensduur van The Sunshine Undergound zal dan ook voornamelijk afhangen van podiumpresentatie en de – in dit geval zeker – cruciale tweede cd. Naar verluid heeft de band op de planken geen slechte indruk achtergelaten. Vooralsnog verdienen ze dan ook het voordeel van de twijfel. Het vormen van het definitieve oordeel zal moeten wachten tot de verschijning van het tweede album.
