Waardig afscheid

2016 was voor veel muziekliefhebbers een jaar van verlies. Leonard Cohen, David Bowie – je hebt de rijtjes al honderd keer voorbij zien komen. Iets minder treurig, maar evengoed jammer voor de liefhebbers, is het aangekondigde einde van The Dillinger Escape Plan. Nog één plaat en een nog lopende tour, en dat was het dan voor de legendarische herrieband. Gelukkig vormt die plaat, Dissociation (2016), een waardig afscheid.

Zero fucks

Als de band niet over drie jaar alsnog een vervolg uitbrengt, trouwens. Immers: “the balance of fucks in our account has never once been above zero”, meldt zanger Greg Puciato op het jubelblaadje dat je als recensent krijgt meegestuurd. Daarmee doelt hij trouwens op de vrijheid die de band altijd nam tijdens het musiceren. Geen regeltjes of pogingen om aan verwachtingen te voldoen, als we Puciato mogen geloven. Wel pijlsnelle, grillige en loeiharde rockmuziek vol technische hoogstandjes en interessante experimentjes.

Zo ook op Dissociation. Dat maakt het album juist zo’n goede afsluiter van de discografie: het is een typische DEP-plaat, zonder een overbodige herhalingsoefening te zijn. Wat dat betreft voldoet de groep juist precies aan de verwachtingen, maar goed. Je krijgt weer een weldoordachte en hypertechnische gitaartornado voor je kiezen die elke liefhebber van de groep met gerust hart in huis kan halen.

Altijd wel ergens een twist

Agressieve maar kundig gecomponeerde beukers als de opener ‘Limerent Death’ zijn weer van de partij. Hetzelfde geldt voor kalmere nummers als ‘Symptom of Terminal Illness’, dat zelfs is voorzien van een onvervalst meezingrefrein. Greg Puciato is dan ook zowel een overtuigende schreeuwlelijk als een uitstekende zanger.

The Dillinger Escape Plan stond echter nooit voor enkel eenvoudig rocken – er zit vrijwel altijd wel ergens een twist verstopt. We hadden al gezegd dat Dissociation bepaald geen stijlbreuk is, dus dat geldt ook voor dit album. Zo beland je halverwege het snoeiharde ‘Surrogate’ plotseling in beheerste gitaarjazz. ‘Low Feels Blvd’ is als geheel een spastische electronicatrack die de vergelijking met Aphex Twin oproept. En tijdens de regelrecht gevoelige tweede helft van ‘Nothing to Forget’ hebben melancholische strijkers een hoofdrol.

Dat alles terwijl de groep alleen met gitaar, bas en drums al meer dan interessante muziek uit zijn mouw schudt. Het woord ‘technisch’ valt bij dezen niet voor niets al voor de derde keer – en dan heb ik het over technisch op een boeiende manier. Dissociation is (wederom) een strak en creatief geheel en daarmee een uitstekende afsluiter van een indrukwekkende discografie. Tenzij de band zich alsnog bedenkt, natuurlijk, wat allesbehalve een straf zou zijn.