Voor de fijnproever
Er zijn van die dagen dat je trek hebt in een hotdog en soms heb je zin in een culinair avontuur. Zo is het ook met muziek. Er is eenheidsworst en er bestaan muzikale hoogstandjes. En dan zijn er nog bands die een tussenvorm hebben gevonden, zoals White Lies op hun album Friends.
De mannen van White Lies hebben met hun vierde album een degelijk product neergezet. In de muziek is duidelijk te horen waar de band zijn inspiratie vandaan haalt. Joy Division is erin te bespeuren, maar ook Oasis en The Editors. Friends is een album dat qua stijl, productie en uitvoering naadloos in het vakje Britpop past. Niets ten nadele van de muziek trouwens. White Lies doet waar ze goed in zijn, en dat doen ze goed.
Een nadeel is wel dat Friends een beetje eentonig is. Sommige nummers (‘Come On’ bijvoorbeeld) zijn wat langdradig. En ook de afwisseling in de nummers zelf valt wat tegen. Daardoor wordt het toch een beetje een eenheidsworst waar alleen de fijnproever de meest interessante smaken in kan herkennen. Of, om maar een dooddoener te gebruiken: het is een goed album, als je ervan houdt. Wie de smaak te pakken heeft kan ervan genieten.
Een dichotomie van geluk en verdriet
De zang en de gebruikte synthesizer staan emotioneel vaak recht tegenover elkaar. Vrolijke melodietjes met een wat melancholische zang eroverheen, en behoorlijk uptempo/funky baslijntjes die een wat ingetogener/trager gitaarspel begeleiden, bepalen de toon van het album. Een toon die gedurende het hele album consistent wordt doorgevoerd, van de behoorlijk vrolijk klinkende opener ‘Take It Out On Me’ tot en met het laatste nummer. White Lies laat horen dat ze kunnen spelen, maar hadden best wat meer variatie mogen gebruiken op dit album.
