Een modern sprookje

Moderne sprookjes zijn er maar weinig. De films die al als sprookje gezien worden, zijn veelal gebaseerd op (kinder)boeken, zoals het onlangs verschenen The Chronicles of Narnia. Schijnbaar had Shyamalan al deze verhalen al aan zijn kinderen voorgelezen, want Lady in the Water is gebaseerd op een zelfverzonnen verhaal dat hij zijn spruit bij het slapengaan vertelde. Voor hem was het een logische stap om dat lieftallige nieuwe sprookje in een filmvorm te gieten.

Narf

Als de narf (een soort waternimf) Story (Bryce Dallas Howard, ook al in Shyamalans The Village) door conciërge Cleveland Heep (Paul Giamatti) wordt gevonden bij zijn appartementencomplex, is dat het begin van een aantal bijzondere gebeurtenissen. Heep moet ervoor zorgen dat Story terug kan keren naar haar blauwe wereld. Andere, veel engere, sprookjeswezens uit die wereld maken haar dat niet bepaald gemakkelijk. Gelukkig willen de bewoners van de appartementen graag helpen.

Meningsverschillen

Shyamalan kreeg Lady in the Water maar niet van de grond. Zijn eerdere distributeur Disney zag niets in het project en de twee gingen wegens ‘creatieve meningsverschillen’ uit elkaar. Warner Brothers wilde het sprookje wel hebben. Hoewel de film een duidelijk andere plotafwenteling heeft dan de eerdere, succesvolle, films van Shyamalan, zijn de cameravoering en karakterontwikkeling vergelijkbaar. Shyamalan houdt ervan zijn camera op een vast punt neer te zetten, waardoor bepaalde dingen buiten het kader vallen, en de fantasie wordt geprikkeld. Zo zitten er in Lady in the Water veel beelden geschoten vanuit een camera in het zwembad die gericht is op het droge.

Karikaturen

De karakters zijn weer mooi geschreven. Bijfiguren als goede karikaturen (vooral ‘filmkenner’ Mr Farber is hilarisch) en hoofdpersonages die elk hun eigen probleem hebben. Vooral Paul Giamatti als Cleveland Heep is een goede casting, niet voor niets was hij de eerste keuze voor deze rol. Als stotterende conciërge met een geheim is hij lekker op dreef. Howard is leuk als de titelrol, maar écht bijzonder maakt ze haar Story niet. Opvallend is dat Shyamalan, die zichzelf voorheen alleen kleine cameo’s gaf, een behoorlijk grote rol speelt in Lady in the Water, en dat gaat hem goed af.

Wezens

Maar misschien dat Shyamalan door het acteren minder aandacht kon besteden aan het verhaal. De plot is, in tegenstelling tot zijn eerdere films, aan de voorspelbare kant en steekt nogal rommelig in elkaar. Alle problemen in de film worden vrij gemakkelijk opgelost, er is weinig diepgang over het waarom van de komst van Story en ondanks een speelduur van bijna twee uur, lijkt het alsof die tijd niet goed benut wordt.

De film is maar matig ontvangen, waarschijnlijk omdat het publiek weer een typische Shyamalan-film verwachtte. Vreemd is ook dat de filmkeuring op zestien jaar ligt, terwijl de film voortkomt uit een verhaaltje voor de jonge kinderen. Als je in bent voor een modern sprookje met goede acteurs en een sfeervol geheel, is dit gewoon een goede film. Maar als je één van die mensen bent die een nieuwe The Sixth Sense wil zien, kun je waarschijnlijk beter wachten op Shyamalans volgende film.