Hup Love! De paden op, de lanen in!
.
Wollbergs zielepijn gaat zo ver dat het ergerlijk wordt. Bij On the Heights of Despair krijg ik beelden van een zangertje op het podium voor een lege zaal, die met een trillend bovenlipje zijn liedjes kweelt. Misschien is het wel het show, don’t tell-principe dat hier met voeten wordt getreden. Niets wordt aan de verbeelding overgelaten, nergens is er een stuk tekst te vinden dat de lading dekt van wat Wollberg nu werkelijk voelt. Hij legt alles uit, vertelt alles, maar hij laat niets zien. Met het gevolg dat ik, als luisteraar, het gevoel krijg ondergedompeld te worden in een bad van Loves zelfmedelijden.
Onversneden
~
Het enige dat dit album overbrengt is puur en onversneden gezeur. Wollberg presteert het om twaalf nummers lang zijn schijnbaar verrotte leven uiteen te zetten. De titels laten al weinig te raden over. Wat dacht u van: Between Boredom And Fear, Pretty Far From Okay (het enige nummer dat een beetje te pruimen is, dankzij de redder achter het orgel), Return To Chaos, Rendezvous With Nobody en (als kers op de taart:) Lost In The Womb.
Zoek een echte baan!
Het valt me zwaar een objectief oordeel te geven over deze plaat, aangezien ik steeds de drang heb om Wollberg bij zijn schouders te pakken en door elkaar te schudden. “Zoek een baan! Ga een veldje omspitten! Ga iets doen! Vrijwilligerswerk! Maar alsjeblieft: hou je mond!” Ik heb mijn best gedaan, heus, maar ik kan niet anders zeggen dan dat deze plaat een van de meest ongeloofwaardige singer-songwriteralbums is die ik in jaren gehoord heb.
