Atmosferisch, maar vluchtig
Sierra Casady is een van de twee zussen waaruit de Amerikaanse groep CocoRosie bestaat. Metallic Falcons is haar andere project, dat zij samen met Mattheah Baim heeft opgezet. Deze formatie zou wel eens het vehikel kunnen zijn voor de ideeën die Casady bij haar zus niet kwijt kon. Want hoewel de twee groepen hun avonturisme en experimenteerdrang delen, zijn de onderlinge verschillen groot. Waar CocoRosie een speelse huis-tuin-en-keukensound cultiveert, bevindt Metallic Falcons zich met etherische, mysterieuze en donkere geluiden aan de andere kant van het klankspectrum.
~
Etherisch
Desert Doughnuts is de eerste cd van de groep. Om hun muziek te typeren hebben Baim en Casady een nieuw genre bedacht: soft metal. In werkelijkheid doet de sound helemaal niet zo veel aan metal denken, hoewel de distortion niet van de lucht is. Die vervorming ligt echter dichter bij de elektriserende atmosfeer en soundscapes van sommige postrockbands, dan bij de distortion van metalbands. Het nummer Nighttime and Morning is daar een goed voorbeeld van. Het begint met de vibrerende vocalen van Antony Hegarts (Anthony & The Johnsons), begeleid door een flinke dosis ruis. De rest van het nummer bestaat uit melodielijntjes op piano en vervormde gitaar, plus wat zweverige samenzang. Veel muziek op het album is van dit type: wel sfeervol, maar weinig pakkend en substantieel. Deze vaagheid vindt haar hoogtepunt in After Metal, met alleen echoënd geritsel van percussie, en in Ocean, dat uit vijfenveertig seconden aan zeegeluiden bestaat.
Oase
Gelukkig is het niet alleen vaagheid troef. De nummers die meer de vorm van liedjes hebben zijn lang niet onaardig, en enkele zijn zelfs memorabel. In Airships wordt door de afwisseling tussen de heavy gitaarriff met stuwende drums en de operateske engelenzang een hoop dynamiek gecreëerd. Snakes en Tea heeft qua melodie meer van een slaapliedje en verraadt (freak)folk invloeden, terwijl een lichte distortion en basic drums het nummer een aparte draai geven. Maar op Desert Doughnuts als totaal slaat de balans wel wat te ver door naar het etherische. De luisteraar moet door veel vaagheid heen om tot iets substantieels te komen. Een soort woestijn zouden we het dus wel kunnen noemen: overwegend verwaaiend zand, met hier en daar een kleine oase.
