Chaos in vol ornaat

Als een groep zichzelf The Pop Group noemt, voel je al aankomen dat er enige ironie in het spel is. En inderdaad, de in 1977 opgerichte band was met zijn bizarre mengsel van onder meer postpunk, dub en freejazz allesbehalve toegankelijk. De groep was echter geen lang leven beschoren: na vier jaar was het feest alweer afgelopen. Totdat zanger Mark Stewart zijn band decennia later hergroepeerde en in 2015 het verrassend pakkende Citizen Zombie uitkwam. De band heeft de smaak blijkbaar weer te pakken, aangezien die plaat nu al een opvolger heeft in de vorm van Honeymoon on Mars.

Geschifte rocksongs

Dat album ligt met zijn geschifte rocksongs in het verlengde van Citizen Zombie. Stewart tiert zoals altijd hartstochtelijk over alles dat misgaat op aarde terwijl er continu goede riffjes en loopjes passeren. Toch is de plaat vooral een pak minder toegankelijk dan zijn voorganger, die af en toe haast tot meezingen uitnodigende.

In plaats van rocknummers met een kop en staart kiest The Pop Group voor vrijere songstructuren. Daarin is een grote rol voor vunzige electronica en dansbare percussie weggelegd. De nummers schieten van hot naar her en chaos is in vol ornaat aanwezig, zij het niet zo extreem als in de begindagen van de band.

Gedoe zonder richting

De vraag is alleen of dat de muziek nou goed doet. De heren waren ooit meesters in het dirigeren van wanorde met af en toe slechts een vlaag funk of melodie, maar op Honeymoon on Mars gaat het ze minder goed af. Nu de gekte haast centraler staat dan de songs zelf, verzandt de muziek veel te vaak in gedoe zonder richting.

Nummers als ‘Michael 13’ en ‘War Inc.’ klinken bijvoorbeeld vooral onaf. In beide nummers voelt de compositie willekeurig, kermt Mark Stewart wat in de rondte en is het repetitieve ‘refrein’ ronduit zwak. Zelfs enkele sterke riffjes en melodietjes kunnen de boel dan niet redden. Het zijn oninteressante nummers zonder lijn. Het langdradige ‘Days Like These’ is dankzij irritante uitroepen van Mark Stewart zelfs regelrecht vermoeiend.

Beklemmend

Gelukkig valt er ook het een en ander te genieten. Vooral ‘Pure Ones’ is indrukwekkend dankzij de duistere synthmelodie, de beklemmende sfeer en een oprecht wanhopig klinkende Mark Stewart. Dit soort nummers, waarin waanzin samengaat met een consistente spanning, vormen de momenten waarop Honeymoon on Mars het meest overtuigt.

Helaas zijn die overtuigende momenten te dun gezaaid om het album geslaagd te noemen. The Pop Group heeft de keuze gemaakt om vrijer te musiceren dan op Citizen Zombie, maar boeit onvoldoende met het chaotische resultaat. Het voelt gezien de muzikale geschiedenis van de groep wat vreemd, maar misschien is het goed als The Pop Group zijn naam iets minder ironisch maakt.