Glansrol voor André van Duin

Het is een bijzondere gewaarwording om bij het begin van The Sunshine Boys André van Duin het toneel op te zien schuifelen en in een stoel te zien gaan zitten om een personage te spelen en niet, zoals je gewend bent, een typetje in een sketch. Van Duin is de oude komiek Willie Boogaard, een lastige, enigszins aan lager wal geraakte kankeraar die de hele dag in zijn pyjama rondloopt en nooit buitenkomt. Op woensdag krijgt hij bezoek van een neef die eten, tijdschriften en een paar sigaren komt brengen en daar bepaald niet voor wordt gewaardeerd. Boogaards appartement hangt van oude kapotte spullen aan elkaar, wel zijn er nog souvenirs te zien van zijn glorietijd als komiek.

Magisch

Het is magisch om Van Duin als ‘gewoon’ mens op het toneel te zien bewegen. Vanaf het eerste moment is duidelijk wat een goed acteur hij is. Van het even stilstaan met hoofd omhoog om zich een telefoonnummer te herinneren tot het met een hand over een stoelleuning vegen om zijn ongemak te uiten. En natuurlijk is daar zijn ongeëvenaarde manier van teksten plaatsen. Bijna alles wat hij zegt levert een lach op.

Willie Boogaard vormde samen met Louis van Os het legendarische komische duo The Sunshine Boys. Drieënveertig jaar lang hebben ze grote successen gevierd, maar elf jaar geleden maakte Louis plotseling een einde aan hun samenwerking. Nu gaan ze, heftig tegenstribbelend, een eenmalig optreden verzorgen voor een grote televisieshow. In de loop van het stuk komt er natuurlijk veel oud zeer boven, maar ook het besef dat ze misschien op het toneel weliswaar samenwerkten en succesvol waren, maar in hun persoonlijke relatie tekort schoten. De titel The Sunshine Boys is briljant gevonden door Neil Simon, want zonnig waren ze allesbehalve.

Middelpunt

Van Duin is het middelpunt van de voorstelling. Louis van Os wordt mooi gespeeld door Kees Hulst, die ook erg grappig kan zijn, maar toch vooral in dienst lijkt te staan van Van Duin. Behalve tegen het einde van de voorstelling als hij even in een geestige improvisatie met iemand uit het publiek verzeild raakt. De andere drie acteurs zijn hoofdzakelijk aangevers.

The Sunshine Boys is vierenveertig jaar geleden geschreven door Neil Simon en hier en daar is dat merkbaar. Sommige gedeeltes zijn te traag en de scène met de zuster meteen na de pauze bijvoorbeeld is, op het einde na, oubollig en weinig interessant. Maar over het algemeen is dit een geslaagde voorstelling die alleen al bijzonder is omdat Van Duin er zijn eerste echte acteursrol in heeft en daar iets heel moois van maakt.