Muziek / Album

Grondeloze muziek

recensie: The Red Krayola - Introduction

Een paar versplinterde losse noten en een onsamenhangende monoloog: Introduction van The Red Krayola begint met een klassiek stukje ‘luisteraar-verjagen’. De woorden van voorman Mayo Thompson leiden ons een verwarrend maar fascinerend spiegelpaleis binnen.

~

Het motto van de plaat, want zo mogen we het openingsnummer wel noemen, is een schaamteloos pleidooi voor subjectiviteit en de grondeloosheid van betekenis: “to nail down a meaning / is to make something leaning on nothing at all / practically speaking that comes closest to the mark / you heard me right or am I wrong / what’s the matter with me? / you?”. In de folkklassieker Will the Circle Be Unbroken?, over de vraag of er een hemel volgt op dit ondermaanse gekrioel, krijgen we op sadistische toon toegefluisterd: “I just don’t know / I have no damn idea”. Daarmee zijn we in een anarchistisch muziekparadijs beland.

Introduction is dan ook een ironische titel. The Red Krayola (ooit opgericht als The Red Crayola) verkent al sinds 1966 de uithoeken van de psychedelica. Het debuutalbum The Parable of the Arable Land (1967) is een grensverleggende klassieker op dit gebied. De muziek heeft in de loop der jaren steeds meer weggekregen van de onvolprezen Captain Beefheart.

Nonsens

Net als Beefheart maakt The Red Krayola haast slapstickachtige muziek met een donkere ondertoon. In A Tale of Two zingt Thompson: “Lonesome polecat was lonesome / because he was a polecat / he felt like he smelt like one / he went too far he went too fast / the future was over before it had past”. Introduction zit vol met dergelijke emotieloze nonsens en observaties die Thompson vaak voor zich uit mompelt of zeer voorzichtig zingt. Alsof hij bang is dat zijn wankele stem nog verder ontspoort of ineens hysterisch vals zou worden.

Terwijl de teksten de grondeloosheid bezingen, wordt de muziek uit chaos geboren. Een pruttelende gitaar, een onsamenhangende baslijn en dan ineens schuift de puzzel in elkaar tot een gelikt deuntje dat behaaglijk tegen het cliché aanschuurt, om na een paar minuten weer als een stofwolk uit elkaar te vallen. Even zo vaak blijft de puzzel echter een ongeordende warboel die kakofonisch doorratelt. Zo sluit de plaat af met het zeer dissonant klinkende slaapliedje Bling Bling; na het beluisteren daarvan zul je met zekerheid de slaap niet meer kunnen vatten.