Euthanasieklucht ontroert
Euthanasie is een zeer gevoelig onderwerp voor een tragikomedie, zeker in Israël. Waar het zelfgekozen levenseinde in Nederland sinds Simon al een vast onderdeel lijkt te zijn geworden van films die mikken op een lach en vooral een traan, daar is het Israëlische The Farewell Party nog een heus pamflet.
De film speelt zich grotendeels af in een bejaardenhuis. Hoewel het de senioren aan weinig mankeert, is het naderende einde bepaald geen lonkend perspectief. Een groep vrienden onder aanvoering van uitvinder Yehezkel kan het nodeloos lijden van enkele bewoners niet langer aanzien en bouwt samen met een gepensioneerde dierenarts een euthanasiemachine.
Hoewel het apparaat bedoeld is voor gebruik in kleine kring, krijgen steeds meer medebewoners lucht van deze machine, die een zachte dood biedt, en meldt de een na de ander zich bij de vriendengroep. De vrouw van uitvinder Yehezkel is echter een tegenstander van euthanasie, totdat ze zelf steeds ernstiger verschijnselen van Alzheimer begint te vertonen.
Opvallend luchtig
Hoewel The Farewell Party in de kern een hartverscheurend drama is, houden regisseurs Tal Granit en Sharon Maymon de film opvallend luchtig. Het stiekeme gezeul met de euthanasiemachine levert een groot aantal kluchtige scènes op: De ontluikende homoseksuele relatie tussen twee vrienden is bijvoorbeeld verfrissend geestig, en er is een hilarische running gag met een motoragent die de euthanasiebende steeds weer aanhoudt.
De regisseurs weten de balans tussen een lach en een traan knap in evenwicht te houden. Maar naarmate het einde nadert, verdwijnen de zwartkomische elementen naar de achtergrond en kiezen Granit en Maymon voor een emotioneel drama zonder relativerende knipogen. Een zwaarmoedige keus, want tegen die tijd zijn we al te veel van de personages – sterk gespeeld door enkele Israëlische komedieveteranen, gaan houden.
