Nieuwe dvd’s

Cachorro
(Miguel Albadalejo, 2004 • Homescreen)

Cachorro draait om de homoseksuele tandarts Pedro, die twee weken lang op zijn elfjarige neefje Bernardo moet passen terwijl zijn zus met haar nieuwe vlam op vakantie gaat. Als Bernardo’s moeder in India wordt vastgezet wegens drugsbezit, richt Pedro zijn huis en zijn leven anders in om voor z’n neefje te kunnen zorgen. Bernardo’s oma vindt Pedro echter geen goede voogd voor haar kleinzoon, en wil graag dat hij bij haar komt wonen. Ze deinst niet terug voor chantage en manipulatie om dit te bereiken.

De Spaanse regisseur en scenarioschrijver Miguel Albadalejo heeft al een aantal films gemaakt waarin vrienden en familie een belangrijke rol spelen, zoals de hier nooit uitgebrachte El Cielo Abierto en Manolito Gafotas. Deze traditie zet hij voort met Cachorro, waarin de vriendschappen een glimlach op je gezicht toveren, terwijl enkele familierelaties in de film juist zorgwekkend problematisch zijn. De hoofdpersonen uit de film hebben stuk voor stuk veel meegemaakt, en gaan daar ieder op hun eigen manier mee om. Cachorro wisselt hierdoor tussen komedie en drama, al blijven de emoties altijd subtiel. Er wordt sterk geacteerd, met name door José Luis García Pérez (Pedro) en de jonge David Castillo (Bernardo), die het knap geschreven script goed tot z’n recht laten komen. De film heeft even tijd nodig om op gang te komen, maar wordt steeds boeiender en mooier om naar te kijken. Zodra de kijker genoeg informatie heeft om de verhoudingen tussen de personages te begrijpen, worden de dialogen schaarser en de beelden sprekender. Cachorro heeft dus zowel qua vorm en inhoud veel te bieden; het is jammer dat deze film tot nu toe redelijk onbekend is gebleven. Als Albadalejo het niveau van deze film vast weet te houden zullen we zeker nog meer van hem gaan horen. (Tessa Overbeek)

Moolaadé
(Ousamene Sembene, 2004 • Homescreen)

Na Faat Kiné (2000) is dit de tweede in de trilogie ‘heldendom in het dagelijks leven’ van de 82-jarige Senegalese filmmaker Ousamene Sembene. In Moolaadé neemt hij ons mee naar een kleurrijke wereld met veel symbolen en metaforen over de veranderingen in de hedendaagse Afrikaanse samenleving. Wanneer zes jonge meisjes van huis weglopen om besnijdenis te voorkomen is het hele dorp van streek.

Twee meisjes vluchten naar de stad, de vier anderen zoeken hun heil bij een vrouw die zelf zeven jaar geleden weigerde haar dochter te laten besnijden. Ze hangt een koord voor de deuropening waarmee de Moolaadé in gang wordt gezet: een eeuwenoude mythe die onheil afroept over iedereen die deze bescherming zonder toestemming doorbreekt. Wat deze film zo bijzonder maakt is dat Sembene verschillende elementen in de Afrikaanse samenleving laat samenvloeien. Besnijdenis, traditie, geloof en emancipatie. Het mooiste voorbeeld is de verkoper Mercenair (Dominique Zëida) die alle genoemde elementen belichaamt. Hij is geëmancipeerd, verkoopt zijn spullen tegen marktprijzen en noemt Afrika een hoer, omdat Afrikaanse mannen trouwen met zeer jonge meisjes. Het nadeel van zoveel metaforen en symboliek is dat het eerder op een toneelstuk lijkt dan op een film, maar dat is Sembene vergeven. Moolaadé is gewoon een prachtige, intelligente film. (Edith Peters)

Forgiveness
(Ian Gabriel, 2004 • Total Film)

In de Zuid-Afrikaanse film Forgiveness gaat de blanke ex-politieman Tertius Coetzee (Arnold Vosloo) op zoek naar vergeving. Met de dood van vrijheidsstrijder Daniel Grootboom op zijn geweten reist hij af naar het vissersdorpje Paternoster om de familie van het slachtoffer te bezoeken. Direct blijkt dat Vosloo verzuimt zijn rol overtuigend neer te zetten – als een geslagen hond keert hij terug naar zijn hotel als zijn eerste toenaderingspoging is mislukt. Op zich is dit een logische reactie, maar zijn teneergeslagenheid is ongeloofwaardig: lege ogen in een stoïcijns gezicht.

Wanneer de zus van Daniel met haar ex-geliefde een moord op Coetzee beraamt, komt die ex erachter dat een van zijn vrienden Daniel heeft verraden. Maar dan maakt regisseur Ian Gabriel vreemde keuzes. Hij laat Coetzee tactloos, te midden van de familie Grootboom, gedetailleerd vertellen over de brute mishandeling van Daniel; Coetzee durft zelfs een aspirine te vragen voor zijn hoofdpijn. Dan weet je het zeker: Coetzee mist elke vorm van zelfreflectie. Een andere vreemde keuze is het besluit van de familie om na een etentje samen met Coetzee de laatste eer aan Daniel te bewijzen. Waar kom dat vandaan? Het is duidelijk: Forgiveness is door slechte casting en vreemde wendingen een vermoeiend drama geworden. (Edith Peters)