In de schaduw van Coldplay

De tweede plaat is de moeilijkste, zo luidt het vaak in het artiestenbestaan. De Campenaere had daar duidelijk geen schrik voor en koos er resoluut voor om het over een andere boeg te gooien. Waar zijn debuutplaat vol fraaie, zachte nummers in de lijn van The Beatles en K’s Choice stond, wilde hij nu een rockplaat maken. Een gewaagde zet. De Campenaere doet daarvoor een beroep op David Du Pré, gitarist bij Arid, die zijn kunstjes nu ook mag tonen bij Venus In Flames. Ook bassist Filip Ross heeft een verleden bij Arid en komt de gelederen versterken.

De eerste single Easy Way Out veegde meteen de oprijzende twijfels van tafel. Dit erg aanstekelijke nummer is niet van de radio weg te branden en blijft ook dagenlang in je hoofd kamperen. Kortom, de ideale single om je terugkeer op de muzikale scene te vieren en radiostations in Vlaanderen en Nederland hongerig te maken naar je nieuwe album.

Muzikale voorbeelden

Helaas liggen de andere nummers op Shadowlands niet in het verlengde van Easy Way Out. De opener van de plaat is dan ook het enige rocknummer dat echt een uitmuntende indruk achterlaat na een eerste luisterbeurt. Al weet ook Save me, weliswaar een ballad, moeiteloos te beklijven. Deze roerende afscheidssong (“Don’t come save me// I’ve had enough// I’ll try to forget your pretty face”) zou perfect thuishoren op de alom bejubelde debuutplaat van Novastar.

De link met Novastar blijft niet beperkt tot Save me. Net als Joost Zweegers op zijn tweede plaat, ruilt De Campenaere zijn gitaar in voor de piano die zeer nadrukkelijk aanwezig is. Een beslissing die enigszins te betreuren valt, omdat de chemie niet voldoende lijkt te werken. Je krijgt vooral de indruk naar de muzikale voorbeelden van Venus In Flames te luisteren. Het nummer Shine is pure Coldplay, terwijl Jan De Campenaere het zeker in zich heeft om andere clocks te laten luiden. Ook bij Part of you en Helping Hand lijken Chris Martin en zelfs Thom Yorke van Radiohead goedkeurend over de schouder mee te kijken.

Uiteraard hoeft die vergelijking met Coldplay helemaal geen negatieve zaak te zijn. Coldplay is momenteel niet voor niets de populairste band op de planeet. Shine, een mix van Clocks en Speed of Sound, is een zeer behoorlijk nummer, maar het origineel blijft altijd beter dan de kloon. Venus In Flames heeft echt wel meer in zijn mars. Het is en blijft een straffe groep met een uitstekende zanger die weet hoe je een goede song moet schrijven. Don’t Let me Down bevestigt al het goede over Jan De Campenaere, wiens stemgeluid hier wat lijkt op dat van Richard Ashcroft.

Eigen geluid

Voldoende referenties naar muzikale grootheden dus voor Venus In Flames. Shadowlands moet de groep zeker in staat stellen om door te groeien naar de top in Vlaanderen en Nederland. Deze zomer zal De Campenaere er ongetwijfeld in slagen om er een hele hoop zieltjes bij te winnen. Een internationale doorbraak zal vermoedelijk nog wat langer duren, omdat men niet overal zit te wachten op een tweede Coldplay. Venus In Flames moet nu vooral op zoektocht naar een eigen geluid en als die er is, zal die wereldplaat automatisch volgen. Het talent daarvoor is zonder meer aanwezig.