Glossy rouwverwerking
Wim Wenders maakte de afgelopen jaren een paar wondermooie documentaires (The salt of the earth, Pina), maar het vak van speelfilmmaker leek hij verleerd. Met Every Thing Will Be Fine mikt de oude meester weer hoog, helemaal slagen doet hij niet.
Het lijkt inmiddels een eigen filmgenre. Verhalen waarin kinderen om het leven komen bij een tragisch verkeersongeval spelen zich vaak af in de sneeuw. De combinatie van maagdelijk wit en verloren onschuld is blijkbaar voor veel filmmakers interessant.
Schuldgevoel
Ook in Every Thing Will Be Fine komt zo’n ongeluk voor. Schrijver Tomas Eldan (een gekwelde James Franco) rijdt het zoontje van Kate (Charlotte Gainsbourg, die inmiddels gespecialiseerd is in rouwende vrouwen) dood. Gedurende twaalf jaar volgen we, met tussenpozen, de levens van ‘dader’ Tomas en ‘slachtoffer’ Kate. Gedurende die periode kruisen de paden van de twee hoofdpersonages regelmatig.
Ondanks dat iedereen hem op het hart drukt dat hij niets aan het ongeval kon doen, heeft het voorval een destructieve invloed op het leven van Tomas. Hij wordt gekweld door schuldgevoel en zijn relatie met vriendin Sara (Rachel McAdams) staat hevig onder druk.
Vet onderstreept
Wenders schoot zijn film oorspronkelijk in 3D en hij probeert ook figuurlijk zijn film diepte te geven door de twee levens van verschillende kanten te tonen. De dramatische ontwikkeling van het verhaal is daarbij niet genoeg, Every Thing Will Be Fine haalt alles uit de kast – expressief camerawerk, zeer aanwezige muziek, kleurgebruik – om de tragedie aan te zetten.
Maar juist de glossy buitenkant zit de emotie in de weg. Als kijker is het moeilijk meeleven met de hoofdpersonages wanneer de melodramatische muziek en de gelikte vormgeving elke mogelijke ontroering vet onderstreept. Zo komen de tranen bij de toeschouwer natuurlijk nooit. Dat is jammer want in potentie is Every Thing Will Be Fine een mooi, klein drama over verlies en boete.
