Muziek / Album

Toen was disco heel gewoon

recensie: A Brand - Hammerhead

Zo begin jaren tachtig leek de dagelijkse realiteit de redding voor de muziek. Thatcher regeerde met ijzeren vuist en de kruisraketten vroegen om fanatieke demonstraties. De toenmalige discogeneratie hield niet van spandoeken of negeerde maatschappelijke issues en maakte plaats voor de postpunkers. Disco leek compleet van de aardbodem verdwenen. Léék verdwenen, want zie daar, het is 2006 en A Brand probeert met Hammerhead het genre voorzichtig nieuw leven in te blazen.

~

De vraag is: gaan we de gekleurde pruiken, strakke broeken met wijde pijpen, glitterbloesjes en de onvermijdelijke boa’s nu direct weer uit de kast trekken? Nee toch? Wat geweest is, is toch geweest? Het Antwerpse A Brand denkt daar kennelijk heel anders over. In navolging van vele bands zoals Franz Ferdinand, The Killers en Kaiser Chiefs gaan zij dus ook voor retro, maar dan in de muzikale gedaante van ‘glamrockdisco’.

In de disco

Disco is in tegenstelling tot het meer rockachtige debuutalbum 45 RPM nu dus als bestandslaag toegevoegd op deze opvolger met de titel Hammerhead. Die laag discokaas ligt er soms zo dik op dat je je afvraagt waar de grens tussen parodie en ernst ligt en of die niet bewust continu overschreden wordt. Eerlijk is eerlijk, de muziek klinkt hier en daar behoorlijk catchy, de gitaarloopjes en keyboardflarden zorgen voor een uiterst dansbaar sfeertje en gelukkig is er regelmatig een extra powerriffje aanwezig. Om de kitsch er toch wel in te houden wordt in Beauty Booty Killerqueen en Hammerhead zo’n typisch 70’s – achtig koordje toegevoegd. Foute boel, dus. En oh ja, over songteksten kunnen andere bands soms wel heel erg diepgravend doen, maar waarom niet gewoon zingen: “Your Toyota is fantastic!” of “Everybody! Clap your hands”. Wel zo makkelijk, hoor.

Binnen het drieminutenstramien doet A Brand dus wat het moet doen om een aardige hit af te leveren en zodoende de asgrauwe achterafzaaltjes te kunnen verruilen voor druk bezochte festivals. Het titelnummer van de cd zit zelfs zo uiterst geraffineerd in elkaar dat het in werkelijk élk circuit moeiteloos meekan. De krasse synthesizer start op het juiste moment, de ritmesectie springt zonder moeite van rock naar disco en staat helemaal in dienst van het aanstekelijke prijsnummer. “Prove I’m wrong girl”, zingen ze in koor. Menig hip discomeisje die hier de heup op zal laten wiegen. Hoezo, disco is uit?

De wereld draait door

Een aardig album dus. Niet meer, niet minder. De hitpotentie is wel degelijk aanwezig, maar voor een blijvertje is deze pretentieloze combinatie van glamrock en gladde elektronica toch net iets te laat uitgebracht. De wereld draait immers door. Dat geldt ook voor de muziekwereld en daarom druk ik deze cd dus nu uit.