Ontroerende laatste film

.

De jonge schrijver Giph (Tijn Docter) gaat met zijn vriendin Samarinde (Carice van Houten) en hun vriendenclub op vakantie naar La Palma. Samarinde is arts en fotomodel, haar vriendinnen zijn eveneens fotomodel of actrice en de jongens zijn acteur, producent, schrijver, of een combinatie daarvan. Ze duiken al dan niet gekleed in het zwembad, gaan zich te buiten aan drank, witte poeder, pillen en elkaar. Ze maken grappen, lachen, de zon schijnt en ze hebben het prima naar hun zin. Behalve Giph en Samarinde. Giphs moeder is kort geleden overleden, terwijl Samarinde in Japan zat voor een modellenklus. Op La Palma vertelt ze Giph dat ze zwanger is, terwijl Giph zich juist had voorgenomen om het na de vakantie uit te maken. Dilemma.

Mooi acteerwerk

De hoofdpersonen in film en boek hebben dezelfde namen en maken ongeveer hetzelfde mee. Giph, het alter ego van Giphart, debuteert als schrijver en wordt verliefd op Samarinde. Lotti, de moeder van Giph en een prachtige rol van actrice Catherine ten Bruggencate, heeft een spierziekte en pleegt euthanasie. Maar waar Giphart oppervlakkige personages neerzet, die de gebeurtenissen rond de dood van Lotti met een zekere distantie (Giph) en hardheid (Samarinde) tegemoet treden, wekt Van de Sande Bakhuyzen zijn hoofdpersonen op subtiele wijze tot leven. Tijn Docter speelt een vertwijfelde Giph, die het verdriet over de ziekte en het naderende einde van zijn moeder niet kan delen met zijn vriendin. Zijn moeder stelt hoge eisen aan haar kinderen. Ze wil geen vreemden in huis, dus Giph en zijn zusje nemen een groot deel van de zorg op zich. Onder luid godverdomme-geroep van zijn moeder helpt hij haar bij de meest intieme handelingen. Hij wast haar en gooit vieze incontinentieluiers weg. Tegelijkertijd mag over de aangekondigde euthanasie vooral niet dramatisch worden gedaan. Mamma is ziek, dus mamma mag alles bepalen. Giph laat het allemaal gelaten over zich heen komen. Hij deinst terug voor de heftigheid van zijn moeder, maar doet wat van hem wordt gevraagd. En de kleine bewegingen in zijn gezicht, zijn gebaren en lichaamstaal, zeggen veel meer dan de gekunstelde spitsvondigheden die Giphart zijn alter ego in de roman laat uitspreken.

Ook Carice van Houten speelt subtiel en natuurlijk. Zij laat zien hoe Samarinde steeds wanhopiger wordt van het gedrag van Giph. Geen hysterisch gedoe of krokodillentranen, maar kleine gebaren, een stembuiging of een blik. Ze wil met hem praten over Lotti, over zijn gevoelens en probeert hem te steunen. Maar Giph sluit haar buiten en slaat liever de douchewand kapot, dan haar toe te laten in zijn binnenwereld.

Liefde

Van de Sande Bakhuyzen heeft een prachtige film gemaakt over ziekte, dood, verdriet en liefde. De liefde tussen moeder en zoon en de onderhuidse spanningen in deze relatie, maar ook de liefde tussen twee geliefden brengt hij veelvormig in beeld. De verliefdheid, een gelukkige twinkeling in Giphs ogen als hij naar Samarinde kijkt nadat zij voor het eerst met elkaar hebben geslapen, de innige omhelzingen en de uiteindelijke verwijdering die langzaam tussen hen ontstaat. Van de Sande Bakhuyzen laat genadeloos zien hoe verdriet mensen uit elkaar kan drijven. Ik omhels je met duizend armen is een waardige laatste film van een van de beste Nederlandse regisseurs van de afgelopen jaren.