Tilly and the Wall

Want de Amerikaanse release van Wild Like Children was in 2004 en ligt nu eindelijk pas in de schappen van je platenboer op de hoek. Zo’n vertraging blijft toch enigszins jammer, want een tiental hypervrolijke, verknipte popsongs is je toch anderhalf jaar lang onthouden. Denk aan The Moldy Peaches, Rilo Kiley of het schitterende werk van Baskervilles en doe daar een schep enthousiasme en prachtige samenzang bovenop en je komt uit bij de sound van Tilly and the Wall. Dat geeft de burger moed

Tapdansende percussionistes

Tilly and the Wall komt met minieme begeleiding uiterst krachtig uit de hoek: een keyboard, een piano, een gitaar, een sporadische drumcomputer en een tapdansende en twee handenklappende percussionistes vormen samen de band en het geluid. Daaroverheen zingen twee tot drie stemmen gelijktijdig, bijvoorbeeld in You and I Misbehaving. De melodische zanglijnen druipen van bijna kinderlijk enthousiasme. Elk nummer heeft een heel eigen gezicht.

Uiterst schoon

Het eerste nummer Fell Down the Stairs is een van de hoogtepunten. Het getapdans, het klappen en de meerstemmigheid komen er allemaal in voor. Maar ook Shake it Out, dat de hierboven genoemde kenmerken niet zo duidelijk bezit, is uiterst schoon. Het nummer klinkt (zoals bijna alles tegenwoordig) als Belle & Sebastian, maar komt, en dat spreekt voor Tilly and the Wall, niet in de buurt van een slappe kopie. A Perfect Fit is ook geweldig, net als de hidden-track en de link naar Madonna in Let it Rain. Deze voorbeelden zijn kenmerkend voor de manier waarop Tilly and the Wall met muziek bezig is. Het album is nergens geforceerd en kent beheersing op de momenten waarop het nodig is. Wild Like Children is een geweldige plaat en gelukkig nu ook in Nederland verkrijgbaar. Eindelijk!