Subtiel en sympathiek duo laat de poppen dansen

Het is een schattig gezicht; twee vrouwen op het toneel in een tulen rokje. Echt twee poppetjes. De een wat steviger dan de ander. O nee, dat mag ik natuurlijk niet zeggen, want vrouwen vatten dat soort dingen altijd verkeerd op. Stevig betekent dik, weet Anousha en hoe Colette haar gemaakte opmerking over “stevig” ook goedpraat of nuanceert het komt over dat onderwerp niet meer goed tussen de twee. Het zijn van die typische vrouwendilemma’s waar het publiek in deze voorstelling mee wordt geconfronteerd. Superherkenbaar voor zowel mannen als vrouwen. Alhoewel de dames soms wat doorslaan als ze het minutenlang over Oprah Winfrey hebben.

Bang

Het lijkt allemaal oppervlakkig, maar ondertussen draait het in deze voorstelling om heel serieuze problemen en gevoelens. De toon is gezet als Anousha en Colette hun programma zingend beginnen met Laat me nu toch niet alleen van Clouseau. Bang om alleen te zijn, bang voor veranderingen, bang voor elkaar en bang voor oordelen van anderen, daar draait het hier om. Al pratend, zingend en dansend komt dit onzekere duo de voorstelling door, op zoek naar zichzelf en elkaar. Soms heel treffend, maar ook wel eens te slap of gemakkelijk. Wat dat betreft mist het programma af en toe nog wat pit.

Tijdens de voorstelling komen steeds subtiel delen van verhalen terug die ze eerder vertelden. Twijfels en angsten leer je beter begrijpen en ook kom je meer over deze vrouwen te weten. Met hun persoonlijke verhalen weten ze heel slim de sympathie van het publiek voor zich te winnen. Ze stralen beiden erg veel enthousiasme uit en weten elkaar goed in evenwicht te houden. De een soms wat serieuzer of gevoeliger, de ander trekt eens een gekke bek of steekt een bizar verhaal af. Daardoor kan er genoeg gelachen worden, zeker als de twee doen alsof ze dronken zijn.

Hoogtepuntjes

Maar in het algemeen gaat dit duo heel subtiel te werk om het publiek in te pakken met een lach of overpeinzing. Er zijn geen megagrote climaxen verwerkt in het programma, maar er zijn genoeg hoogtepuntjes. Ook muzikaal gezien, want dit kleurrijke duo weet de zaal stil te krijgen met Frank Boeijens Zwart Wit. Beiden hebben een fijne zangstem om naar te luisteren.

Met Poppenkoppen hebben Anousha en Colette een goed gevarieerd, prima doordacht programma te bieden. Ze weten zeker te vermaken met hun verhalen en je na te laten denken over wat ze zeggen en bedoelen. Dit is absoluut niet gek voor hun eerst duo-programma. In een kleine intieme zaal komen ze met deze voorstelling het beste tot hun recht, maar sta er niet van te kijken als ze over een paar jaar verder gegroeid zijn en in uitverkochte grote zalen staan.

Poppenkoppen is nog tot en met 8 april in de theaters te zien. Klik hier voor een uitgebreide speellijst.