Vrijheid en begrenzing op vierkant toneel

Het publiek zit om de vier zijden van het vierkante podium heen, waarop twee jongens badminton spelen zonder shuttle en twee meisjes deze denkbeeldige shuttle steeds oprapen wanneer hij valt. Ze geven de shuttle overdreven voorzichtig en met gebogen hoofd terug, alsof er een professionele wedstrijd gespeeld wordt. Vervolgens draaien de rollen om en is het de beurt aan de meisjes om het gezwiep met de rackets met volle overgave voort te zetten en dat lukt goed. Het badmintonspel komt tot een climax, waarna de vier performers zich omkleden. De witte sportoutfits zijn zakelijke pakken geworden, al dan niet met stropdas.

Voice-over

Na de eerste scène wordt via een (live) voice-over het verloop van de voorstelling aangekondigd; het zal bestaan uit tien scènes en ook wordt er benadrukt dat men in een voorstelling zit, wat meer als een grapje opgevat moet worden dan als een feit. De achterliggende vraag is hier natuurlijk: zitten we met z’n allen altijd niet in een soort voorstelling die wij ‘de werkelijkheid’ noemen? Het publiek wordt ook aangemoedigd om vooral zo veel mogelijk foto’s en filmpjes te maken en deze meteen te delen op sociale media. Wederom wordt het tegenovergestelde bedoeld.

Vervolgens worden er in de zakelijke pakken, al dan niet met stropdas, simpel ogende danspassen uitgevoerd en herhaald. Het publiek kan de performers van alle kanten volgen, wanneer zij zich als eenheid over het podium bewegen. Wanneer zij zich daarna weer verspreiden over het vierkant en er uiteindelijk zelfs vanaf stappen om daarna weer terug te komen en een microfoon te pakken, wordt duidelijk dat het doorbreken van patronen een belangrijk thema in de voorstelling is.

Zangmoment

In de volgende scène blijkt dat de een van de meisjes die afstudeert aan de mime-opleiding van de Amsterdamse Theaterschool ook best aardig kan zingen en komt er tussendoor ineens een gevoelig lied in het halfdonker, wat bijna te subtiel is om niet serieus te zijn. Het lied heeft ook nog eens een diepe tekst, met zinnen als ‘What am I doing here again?’ en toch wordt het zo ernstig gebracht dat het weer lichtelijk humoristisch wordt. Het tweede meisje blijkt ook te kunnen zingen, maar dan veel harder en uitdagender; ze loopt naast het podium en dicht langs het publiek en kijkt eenieder soms even indringend aan. Dit past goed in de voorstelling als geheel. De jongens proberen het publiek nog een lesje ‘leef in het moment’ mee te geven met teksten als ‘The time is now and now and now’ maar gelukkig schijnen zij zelf ook te weten dat dit een les is die men al zo vaak gehoord heeft.

Op schoot zitten

De voorstelling eindigt in ogenschijnlijke chaos, als de performers naar het vierkant terug keren, nadat zij allen bij iemand uit het publiek op schoot hebben gezeten en soms zelfs hun hoofd op een schouder hebben gelegd. In kleurige pakjes lopen de mimestudenten op discodeuntjes heen en weer, vooruit en achteruit; eerst synchroon en dan kriskras door elkaar. Totdat zij uiteindelijk eindigen in een gezamenlijke buiging voor een welverdiend applaus.

NB: Volgend jaar gaat de voorstelling van Nicole Beutler 6: THE SQUARE in première!