Polyfonische taaie kost

Tja, hoe omschrijf je And The Glass Handed Kites van Mew? Progrock en een vleugje postrock, gecombineerd met retro-neo-progrock? Zeker is dat dit album vol zit met bombast. In golfbewegingen wordt elke hoek volgestopt met geluid. Vaak gaat het bijna over the top maar Mew komt er nét mee weg. Neem The zookeeper’s boy bijvoorbeeld. Het intro start met een rechttoe-rechtaan gitaarriff en -drum, maar al gauw vallen een dromerige zang en electronische soundscape in, die elkaars melodielijn volgen. Het nummer had zo in de soundtrack van een science fiction-film uit de seventies kunnen zitten. The zookeeper’s boy zou precies passen onder de scène waarin de held bebloed over een kale bergtop zijn futuristische jonkvrouwe tegemoet rent. Er mag gehuild worden!

Spanningsboog

Het album weet in de eerste helft de aandacht goed vast te houden, maar verliest wat aan kracht tegen het einde. Ik heb het gevoel dat And The Glass Handed Kites niet de spanningsboog bevat die een goed conceptalbum zou moeten bevatten. De hoogtepunten liggen vooral rond Apocalypso en Special, naar mijn mening de beste nummers van het album. Daarbij moet ik wel vermelden dat dit ook meteen de meest toegankelijke nummers zijn. Ze blijven hangen, nodigen uit tot meestampen en ik moet mijn geschrijf af en toe onderbreken voor een luchtgitaar of drum (wat nogal dom oogt voor een blond meisje van 57 kilo, maar dat geheel terzijde). Me dunkt, het zijn niet voor niets twee van de drie singles op dit album.

J Mascis

Dinosaur Jr’s J Mascis laat zijn goedkeuring voor de band blijken door in Why Are You Looking Crave? en An Envoy To The Open Field mee te zingen. Ik had al eerder vernomen dat hij deel zou nemen aan dit album, maar toch was het een prettige verrassing. Hoe fijn om ineens zijn getergde stem in de stortvloed van symfonisch geluid te horen. Mascis vormt een mooie balans met het hoge, bijna engelachtige stemgeluid van Jonas Bjerre. Helaas is het maar bij twee nummers gebleven.

Kwaliteit en pretentie

Geen gemakkelijke plaat dus, en hij zal zeker niet binnen ieders smaak passen. De nummers lopen naadloos in elkaar over en het kost dus tijd dit album te ontrafelen. Best een klus, maar gelukkig niet een vervelende. Vele bandnamen kwamen tijdens het beluisteren naar boven. De vergelijking gingen zeker niet in alle opzichten op, maar ik denk dat liefhebbers van the Mars Volta, Dredg, Yes en My Bloody Valentine (om maar eens een greep uit de grabbelton te doen) zich hier zeker eens aan kunnen wagen.

Een dikke ‘Foei!’ voor het hoesontwerp, trouwens. Bah, zoiets zou mijn moeder ook in elkaar kunnen knutselen tijdens haar eerste ervaring met Photoshop. Maar goed, op de keper beschouwd is And The Glass Handed Kites een album dat zowel in kwaliteit als in pretentie de middelmaat ontstijgt.