Projectontwikkelaar van de verbeelding

Kunstenaar Erik Sep (1976) gelooft heilig in de maakbaarheid van een samenleving en is daar al zo’n tien jaar mee bezig. Zijn miniatuurwereld bestaat uit een aaneenschakeling van bouwkavels, die allen dezelfde oppervlakte hebben en los van elkaar ‘ingevuld’ worden met een op het oog willekeurig gebouw. Die constructies lijken een functie te hebben, de infrastructuur en gebruikssporen zijn overal zichtbaar, maar er is geen menselijke beweging te ontdekken. Een uitgestorven bouwplaats of een verlaten stad na een verwoestende ramp, dat is de sfeer waarin de maker de aandacht vasthoudt.

Neurotopia, Eric Sep

Space needle

Met allerhande rommel, gevonden afval, maar ook met zelf gefabriceerde onderdelen maakt Sep zijn uit de fantasie opgeroepen bouwwerken. Door hun specifieke vorm wordt de indruk gewekt dat de gebouwen een voorbeeld hebben waarnaar verwezen wordt. Het zijn de meest voorkomende archetypen uit onze werkelijkheid: kantoorgebouwen, fabriekshallen en onbestemde industriële structuren. De kijker waant zich in een alternatief Madurodam, hij kijkt, hij zoekt naar referenties maar bevindt zich uiteindelijk in de scheppende verbeelding van de kunstenaar.

Sep wil zijn universum zo waarheidsgetrouw mogelijk laten zijn, maar speelt tegelijkertijd met de realiteitszin van de beschouwer. Hij plaatst een lollige space needle, gemaakt van een paar asbakken op een paal, naast een half afgebouwde wolkenkrabber waarin duidelijk werkzaamheden plaatsvinden. In de open constructie zijn weer allerlei kleinere centra van activiteit te ontdekken. Het is vooral die microweergave waarmee de kunstenaar, als in een samengestelde trompe-l’oeil, telkens weer een nieuwe wereld schept.

Egosculpturen

Neurotopia, Eric Sep

Gestaag werkt Erik Sep aan zijn universum. Hij sloopt, bouwt, gooit om en verplaatst net zo lang tot er weer een element aan zijn stad is toegevoegd. De kavels zijn allemaal te demonteren en onderling om te wisselen, maar kunnen ook als vrijstaand kunstwerk verkocht worden. De nieuwe eigenaar krijgt dan een officieel paspoort en wordt toegevoegd als nieuwbakken stadsburger van Neurotopia. De vrijgekomen kavel wordt vervolgens opnieuw ontwikkeld en ingevuld.

De openbaring die zich voltrekt bij het betreden van Neurotopia wordt veroorzaakt door de directe confrontatie met de werkelijkheid die zojuist verlaten is. Wat Sep hier op schaal tot stand brengt is een fantastievolle weerslag van de structuren waarin we ons dagelijks begeven. Het werpt een nieuwe blik op onze leefomgeving waar alles kan en waar iedereen het zijne aan bijdraagt. En waar wij allen vervolgens onderdeel van uitmaken, of we willen of niet. In de architectuur speelt massa, vorm en uitdrukking een grote rol, er wordt getracht een zogenaamd tijdloze boodschap af te geven. Maar – en dat wil Sep eigenlijk zeggen met zijn verstilde stadslandschappen – de echte wereld draait niet om de opgetrokken ‘egosculpturen’ van planners en ontwikkelaars. Het gaat juist om het leven dat erin plaatsvindt.