Sferische klanken voor de donkere dagen

Met Widows eet Sennen schaamteloos van twee walletjes. Gelukkig pakt dat meestal goed uit. Muzikaal wordt er gerefereerd aan illustere namen als – daar gaan we weer – Godspeed you Black Emperor, My Bloody Valentine, Mogwai, Mono, Sonic Youth en Pink Floyd, terwijl ze in de vocalen net als bij landgenoten als Kings of Convenience schatplichtig zijn aan Simon & Garfunkel. Qua originaliteit valt er inderdaad nog wel het een en ander op af te dingen! Toch staat de muziek als een Scandinavisch huis. Geestverwanten: Explosions in the sky, waarvoor ze al eens het voorprogramma verzorgden, het Japanse Mono (idem dito) en EF (onze tip voor 2006!!). Hebben we de namedropping ook meteen gehad.

Dubbel Gevoel

De harmonieuze samenzang van het duo Richard Kelleway/ Laurence Holmes in de sterke opener I Couldn’t tell you – waarvan het spacy intro duidelijk memoreert aan Godspeed en Pink Floyd – werkt als een mantra. Het roept bij ondergetekende The Wedding van Oneida in herinnering. Wel vrees ik dat er bij Sennen live weinig van over blijft. Net als bij de indierockers van Whipster werkt Sennen lekker veel met reverb en delay. Langzaam maar zeker wordt vaak toegewerkt naar een climax, zie bijvoorbeeld Widows. Een tikkeltje voorspelbaar is het allemaal wel – inherent aan het postrockgenre – maar daarom niet minder effectief. Zo af en toe lijkt het experiment de overhand te krijgen, bijvoorbeeld in het poppy One and the samething. Heel even wordt je als luisteraar op het verkeerde been gezet en denk je soms: “is die minieme vertraging in het refrein nou opzet?” Waarschijnlijk wel, wat niet wegneemt dat het resultaat klinkt als een verrotte demo! Ook productietechnisch valt er nog wel het een en ander op aan te merken. Zo had de zang iets verder ‘naar achteren’ gemogen (all the time, It’s not like it used to be). Al met al een album waar je een dubbel gevoel aan overhoudt.