Veranderlijke late avond-plaat
Lapalux is het pseudoniem van de Britse producer Stuart Howard. Lapalux is daarnaast ook een verbastering van de uitdrukking ‘lap of luxury‘: het leven in comfortabele welvaart. Dat pseudoniem, en de cocktailglazen op de hoes van Lustmore, passen uitstekend bij de sfeer van het album.
De muziek van Lapalux heeft op een prettige manier iets kitscherigs. Er komen nota bene schelringen langs, oftewel jingle bells. Dat hij zijn muziek niet doodserieus neemt, laten woordspelerige albumtitels als Lustmore en Nostalchic (uit 2013) zien. Nostalchic zou ook een prima subgenre-omschrijving voor Lapalux’ muziek zijn: verfijnd, classy, maar ook met een knipoog.
Nachtclubsfeer
De eerste helft van Lustmore is sterk beïnvloed door de hedendaagse fusie van r&b en elektronica. De vocalen van ietwat anoniem klinkende r&b-zangeressen worden soms op James Blake-achtige wijze verknipt en vervormd. Daarnaast zet Lapalux ook saxofoons in, die ergens tussen quasi-verantwoorde nachtclubjazz en ietwat foute jaren tachtig-pop inzitten. Naarmate het album vordert neemt de elektronica de overhand, met een aantal overwegend instrumentale nummers. De nachtclubsfeer wordt nog wat sterker aangezet door het inzetten van een prominente elektrische piano.
Gitaarsolo
Rond het negende nummer ‘Buds’ begint Lapalux zelfs naar de dansvloer te knipogen. Veel verder dan knipogen gaat de muziek echter niet: zelfs ‘Don’t Mean a Thing’, het extravertste nummer van Lustmore, zal niet veel mensen aan het dansen krijgen. De vocalen doen bijna old skool house-achtig aan. Na een tijdje volgt een merkwaardige maar geslaagde en uitstekend getimede synthaanval. En nóg zijn die elementen niet het opvallendst: dat is de gitaarsolo die tegen het einde van het nummer invalt. Opeens krijgt ‘Don’t Mean a Thing’ iets Daft Punkerigs, maar gelukkig zonder de protserige symfoflirts van Discovery. Lapalux lijkt die associatie vervolgens bewust door te trekken in ‘1004’, dat qua synthesizers heel sterk doet denken aan ‘Short Circuit’ van het bovengenoemde Daft Punk-album.
Voor op de late avond
Hoewel Lustmore een scala aan associaties oproept, klinkt het album tegelijkertijd erg eigen en vooral eigenzinnig. Dat heeft te maken met het veranderlijke karakter van de muziek: het album gaat van moderne r&b bijna vloeiend over in Daft Punk-taferelen. Hoewel Lapalux niet zelden met vrij kitscherige elementen werkt, houdt hij de muziek subtiel, en dat zorgt voor evenwicht. Dat de dansvloer niet bereikt wordt is geen probleem: dat zorgt er namelijk ook voor dat Lustmore een uitstekend album voor op de late avond is geworden.
Simon van Boxtel 
