Compassie met de buitenbeentjes

De HBO-miniserie Olive Kitteridge – vier delen van een uur – is gebaseerd op een Pullitzer-prijs winnende bundel korte verhalen; Winter van Elizabeth Strout.  Strout beschrijft de worsteling met het leven van een aantal bewoners van een kustplaatsje in New England. Centraal in de verhalen én de tv-serie staat Olive Kitteridge, een bovenmatig intelligente maar enigszins depressieve wiskundelerares.

Prullenbak

Je mag het gerust een moedige keuze noemen van regisseur Lisa Cholodenko (van het lesbodrama The kids are allright): een hoofdpersoon kiezen die, op het eerste gezicht, niet bepaald sympathiek is. Olive is genadeloos eerlijk, ze geeft niets om sociale conventies en vindt het maar wat moeilijk om haar zoon Christopher en haar altijd optimistische man Henry van enige genegenheid te voorzien. Zijn goedbedoelde cadeautjes belanden een uur later alweer in de prullenbak.

Maar, gaandeweg ontdekken we dat achter die façade van botheid en cynisme ook een groot hart schuil gaat. Olive, erfelijk belast met depressie, voelt compassie met buitenbeentjes en losers en kan slecht tegen onrecht. Cholodenko schetst aan de hand van vier episodes, gespreid over meerdere decennia, het leven van de familie Kitteridge en enkele dorpsbewoners. Een bestaan waarin noodlot, dood, overspel en misdaad een rol spelen. Dat klinkt loodzwaar, maar met geestige scènes – Olive die een zak pinda’s leegknabbelt tijdens de huwelijksvoltrekking van haar zoon – is de toon vooral tragikomisch. Je lacht om niet te hoeven huilen.

Subliem ensemble

Deze ontpopping is meesterlijk aan Olive Kitteridge. Aanvankelijk lijken we te doen te hebben met klagerig gootsteendrama en lastige personages. Maar, gaandeweg groeit steeds verder de compassie met deze gemankeerde mensen.

Het helpt daarbij enorm dat Cholodenko de beschikking heeft over een subliem ensemble karakteracteurs. Frances McDormand speelt de weerbarstige Olive en Richard Jenkins is de vrolijke apotheker Henry die iets te graag aardig gevonden wil worden. In de laatste aflevering mag Bill Murray schitteren als een uitgebluste playboy. Hoewel  het alle drie acteurs zijn die we zelden op een slechte uitvoering van hun rol hebben kunnen betrappen, stijgen ze hier naar grote hoogte.