Bombastisch melodrama

The Brotherhood of War (beter bekend onder zijn originele naam Taegukgi) was vorig jaar niet alleen de duurste Koreaanse film ooit gemaakt, maar ook de grootste inheemse kaskraker aller tijden. Regisseur Je-Gyu Kang had al eerder het record gebroken met Shiri (ook op dvd uit bij A-Film). Beide gaan, zoals elk Zuid-Koreaans kassucces (JSA, Silmido), over conflicten met de noorderburen. Het onderwerp is deze keer de Koreaanse oorlog van 1950-1953, waarin het zuiden door het communistische noorden aangevallen werd en meer dan een miljoen zuidelingen de dood vonden. Dit is tegen verwachting in niet de setting van een eenvoudig heldendrama, maar van een ambitieus epos over broederliefde, waarin Jin-tae (Dong-Gun Jang uit Friend) zijn jongere broer (Bin Won) probeert te beschermen en hun relatie danig op de proef wordt gesteld. Taegukgi is net zo patriottistisch als de andere succesfilms, maar doet nog wel een poging het beeld te nuanceren: de gruwelen van de communistenjacht in het zuiden en de waanzin van de oorlog worden redelijk kritisch onder de loep genomen. Die kritiek is echter bijzaak: de kern van de film is de broederband die vernietigd drijgt te worden door de voortdurend demoraliserende oorlog.

Melodrama

Het geheel is technisch magnifiek geregistreerd. Spielberg had met Saving Private Ryan de techniek van het zo helder mogelijk uitbeelden van oorlogsgeweld al geperfectioneerd, en Kang gebruikt exact dezelfde middelen om het publiek om de oren te slaan met rondvliegende aarde en lichaamsdelen. Maar in Taegukgi is het een overdaad: de camera staat geen moment stil terwijl allerlei gruwelijkheden de revue passeren, en na twee uur lang oorlogsgeweld wordt het bijna banaal. Bijna even banaal is het platte sentiment: als de strijkers aanzwellen bij een idyllisch familietafereel, weet je wel hoe laat het is. Taegukgi is in zijn melodrama te simplistisch, en bovendien met zijn lange tijdsbestek te breed in opzet om dramatisch te kunnen overtuigen. Toch is het moeilijk om onbewogen te blijven bij alle bombast, maar het is even lastig om je wenkbrauwen niet te fronzen bij zoveel aperte manipulatie. Wat overblijft is een (audio)visueel overweldigend schouwspel, dat zich dan ook het beste als zodanig laat beoordelen.

Schamel

Een special edition is een erg groot woord voor deze schamele Nederlandse uitgave: hij bevat enkel een extra disc met een kijkje achter de schermen en een handvol interviews. De making of is echter wel verrassend uitvoerig en erg interessant: je krijgt een helder beeld van de logistieke problemen van zo’n grootschalige productie, en bovendien een aardig kijkje in de acteursregie.