Reise, Reise, vol. 2

Rosenrot is alweer het vijfde studio-album van deze Duitsers en ligt behoorlijk in het verlengde van het genoemde Reise, Reise. Met als werktitel Reise Reise Vol. 2 en vier nummers die geschreven zijn voor zijn voorganger is dit wellicht ook niet heel vreemd. Was het bij Reise, Reise echter een vliegtuig dat de mist in ging, nu is er een schip gestrand op de albumcover.

Gestrand in de mainstream…?

Wat houdt dit vergelijk nu eigenlijk in voor de muziek? In het kort kun je zeggen dat Rammstein met dit album duidelijk vasthoudt aan de toch wat meer toegankelijke weg die ze op de voorganger zijn ingeslagen. De staccato gitaarriffs en de pompende drumritmes van weleer zijn grotendeels overboord gezet en het schip lijkt zich steeds meer voort te bewegen over een zee van slepende gitaarlijnen, doorspekt met verschillende melodieën of andere sfeermakers uit het keyboard. Slechts Zerstören en Te Quiero Puta bewegen zich nog redelijk uptempo voort, maar de single Benzin, die nu de nodige airplay krijgt, schetst een beter beeld van dit album. Het nummer is behoorlijk toegankelijk en ligt samen met de titelsong ook het dichtst tegen stevige rockmuziek aan. Absoluut nummers die het goed zullen doen bij het grote publiek, maar het klinkt niet meer zo gedurfd.

Tekstueel herkenbaar

Ongeacht het feit dat de muziek steeds toegankelijker is geworden, blijft toch ook dit album ten voeten uit Rammstein. En dat komt niet in de laatste plaats door de teksten en vocalen van Till Lindemann. Het is niet alleen zijn kenmerkende stemgeluid (natuurlijk speelt de Duitse taal hier ook een rolletje), maar tekstueel zitten de songs ook zeker weer mooi in elkaar. Lindemann snijdt bijvoorbeeld weer onderwerpen als homofilie (Mann gegen Mann) en de drang om overal tegenin te gaan (Zerstören) op zijn eigen wijze aan. Soms recht voor zijn raap en soms in prachtige metaforen verpakt. Een nummer dat er voor mij duidelijk uitspringt op deze plaat is Spring. Het klinkt wat zwaarder en duisterder dan de overige nummers en schetst het relaas van een fataal misverstand. Het neigt wat meer naar het materiaal zoals dat op Mutter – naar mijn mening de plaat die het beste van de beide werelden ‘industrial’ en ‘melodie’ bevatte – gespeeld werd.

Met Rosenrot levert Rammstein zeker geen vernieuwende hoogvlieger af, maar houdt juist vast aan een vertrouwde formule. Vervelend? Absoluut niet, maar ik hoop dat het ijs rond het schip ontdooit en men de koers weer wat durft bij te stellen.