De man met het slechte hart

Geheimzinnig

Het verhaal gaat over de hartpatiënt Louis (Michel Subor), die een teruggetrokken leven leidt samen met zijn twee honden. Na een geheimzinnige, illegale harttansplantatie komt hij er tijdens een bezoek aan zijn vervreemde zoon in Tahiti achter dat de prijs voor zijn nieuwe hart toch een stuk hoger is dan hij dacht. L’Intrus is een film die vanaf de eerste scène een beklemmend gevoel oproept. Je ziet Louis, naakt in het bos door de ogen van iemand die hem bespiedt. De scène daarop, waarin Louis een hartaanval lijkt te hebben, krijg je het als kijker nog benauwder, omdat je gaat meeleven met de voyeur die waarschijnlijk wel wil helpen, maar zich niet kenbaar durft te maken. Dat ongemakkelijke gevoel blijft de hele film lang. Dit komt onder andere doordat Louis een geheimzinnige persoon is en blijft. Op momenten dat hij in gedachten voor zich uit zit te staren, vraag je jezelf af wat er in godsnaam door zijn hoofd gaat en wat hij op zijn kerfstok heeft.

Vragen

Niet alleen Louis’ karakter is schimmig. De hele film roept talloze vragen op. Zoals: waar en wanneer werd hij geopereerd? (Dat de operatie heeft plaatsgevonden, weet je alleen omdat hij op een gegeven moment een litteken op zijn borst heeft). Gebeurt datgene wat je ziet in het echt of in zijn droom/verbeelding? Wat is Louis’ historie met de man op Tahiti en wat deed zijn Franse zoon op het eiland? Om te voorkomen dat deze onbeantwoorde vragen je gefrustreerd de filmzaal doen uitlopen, is het belangrijk te weten dat Claire Denis een regisseuse is die zich weinig van de geldende filmconventies aantrekt. De beste manier om L’Intrus te bekijken is je gewoon mee te laten voeren door de beelden en je fantasie de lege plekken in te laten vullen. Alleen op deze manier krijgt het verhaal vorm en betekenis.

Intrigerend

Omdat het verhaal zich in verschillende landen afspeelt, zie je de meest uiteenlopende landschappen en vergezichten voorbijkomen. Van uitgestrekte sneeuwvlaktes in het Jura-gebergte tot het strand van Tahiti aan de Stille Oceaan. Doordat op laatstgenoemde locatie ook gefilmd is tijdens slechte weersomstandigheden (storm en naderend onweer), lijkt het in weinig op het Bounty-eiland zoals we het kennen. Het is nu eerder verworden tot een plek des onheils, wat het unheimische karakter van de film alleen maar versterkt. Ook het dreigende muziekje dat in een loop door de hele film gaat, wakkert de onrust flink aan. Zelfs wanneer na 130 minuten de aftiteling verschijnt, zit je in spanning te wachten op wat nog komen gaat. Veel mensen zullen L’Intrus misschien bestempelen als vaag. Ik kies voor intrigerend.