Internetliteratuur voor pubers

De opzet van Movies in Fifteen Minutes is vrij simpel. Jones presenteert ons tien scripts van beroemde Hollywoodfilms (Braveheart, The Lord of the Rings, Star Wars, Independence Day etc.), alleen dan net even anders dan je ze kent. De beroemde conversaties en gebeurtenissen worden vervangen door grappig bedoelde alternatieve gesprekjes, brutale uitspraken, scheldkanonnades en dan allemaal in een vlot straattaaltje. Slang, zo u wilt. Harry Potter roept ‘What the Fuck!‘ en Gandalf noemt Bilbo ‘Dude!!‘.

Welles/nietes

Film na film herhaalt Jones haar trucje: de gebeurtenissen en gesprekken uit grote films in de taal van jeugdige internetters en sms’ers vertellen. Jones acht het ook nodig om, naast dit soort kinderachtige en door iedereen te bedenken aanpassingen, bepaalde karakters regelmatig welles/nietes-discussies van een pagina lang te laten voeren. Neem bijvoorbeeld een willekeurige scène uit Star Wars: Episode II – Attack of the Clones. Zo tegen het einde van de film vallen miljoenen Clones aan, het is een enorm gevecht. Op een gegeven moment is Padme, de love-interest van hoofdrolspeler Anakin, in gevaar. Hier volgt Jones’ versie van de scène:

Anakin: AAHHHHHHHH! MY GIRLFRIEND! I’M STILL A VIRGIN! PUT THE SHIP DOWN
Obi-Wan: NO!
Anakin: YES!
Obi-Wan: NO!
Anakin: YES!
Obi-Wan: NO!
Anakin: YES!
Obi-Wan: NO!
Anakin: YES!
Obi-Wan: NO!
Anakin: FUCK YOU!
Obi-Wan: GO TO YOUR ROOM!

Ja, met dit soort makkelijk te bedenken overdrijvingen en compleet nutteloze herhalingen krijg ik ook nog wel een boek vol. En het gaat maar door en het gaat maar door. Scène na scène, film na film.

“Stereotipo”

Is er dan werkelijk helemaal niets goeds te melden over Movies in Fifteen Minutes? Toch wel. Af en toe constateert Jones iets leuks, iets waar je in een film geen aanstoot aan neemt omdat het vloeiend in het verhaal verweven zit maar wanneer dat uitgelicht wordt, toch wel opvallend is. Bijvoorbeeld, het script van Titanic. Jones geeft Fabrizio, de metgezel van Jack (gespeeld door Leonardo Di Caprio), de achternaam “Stereotipo”. Verder zegt Molly Brown, de dikke dame die Jack een pak geeft als hij mag dineren met de chique lui van de eerste klasse: ‘This suit belongs to my son, who is conveniently not on this ship even though his clothes are!‘. Leuke constateringen die spelen met de filmlogica.

Behalve enkele van dit soort kleine momenten van hilariteit heeft Movies in Fifteen Minutes niets te bieden. En het ergste is dat Jones vierhonderd pagina’s meent door te moeten gaan met de ene na de andere film. Halverwege het eerste script snap je het idee wel, bij het derde script wordt het dodelijk saai en zo halverwege het boek begint het razend irritant te worden. Geen variatie, geen fantasie, geen waarde. Internetliteratuur voor pubers zonder fantasie, meer kan ik er niet van maken.