Dan liever die vorige

Echt waar joh?
Nee, natuurlijk niet!

Al was de Amerikaanse fanbasis behoorlijk over de zeik toen de band tekende bij Atlantic. Daarbij leek men toch te vergeten dat er bij een grote platenmaatschappij ook gewoon mensen werken, die misschien ook wel een klein beetje van goede muziek houden. Ook Gibbard, toch al aardig wat platen lang niet vies van kwaliteit, was hoogstpersoonlijk aanwezig bij het opnameproces van zijn eigen plaat en werd daarbij naar het schijnt niet machinaal bediend. Het viel dus allemaal wel mee met die lopende band die sommigen ook wel major record company noemen. Al verdwenen de ‘indie’-gitaren wel wat meer naar de achtergrond ten faveure van de toetsen en elektronica.

The OC

Hoe dan ook, Death Cab For Cutie bracht Plans uit. Een plaat die het naast de hierboven geschetste vooroordelen sowieso moeilijk zou gaan krijgen na het grote artistieke succes van voorganger Transatlantacism uit 2003 – een divers prachtalbum met alleen maar perfecte nummers en de grote doorbraak voor de band. Een leuk detail is dat een hoofdrolspeler uit de populaire Amerikaanse tienerserie the OC een groot fan van de band was. Mooi meegenomen, dacht ik zo. Maar goed, dit stuk gaat over Plans, en die is niet zo goed als Transatlantacism. Dan is dat er alvast maar uit. Plans is echter ook niet zo slecht en bezit alle ingrediënten die Death Cab For Cutie al vanaf de eerste plaat Something About Airplanes (1999) zo aantrekkelijk maken.

Een van die ingrediënten is meteen een open deur van hier tot ginder: Ben Gibbard weet als geen ander hoe je een mooi liedje moet schrijven. Uit de vier laatste platen is met gemak een top tien, top twintig en top dertig van prachtige nummers te distilleren. Op Plans staat ook weer een aantal. Soul Meets Body is een uitstekende opzwepende eerste single, Summer Skin een stuwend meesterstukje geleid door een simpele doch erg doeltreffende drumroffel en een baslijn die van geen wijken weet. What Sarah Said vormt het dramatische hoogtepunt van Plans, een prachtig warm liedje vol met die typische Death Cab For Cutie-melancholie.

En dan de punten

Maarrr… het album herbergt ook een paar tracks die totaal geen opzien baren. Met name de middensectie van Plans is lang niet altijd even enerverend. Zelfs na tien keer luisteren werkt een aantal songs niet naar behoren. Wanneer je vervolgens de balans opmaakt valt die naar de positieve kant. Als er echter tien punten te verdelen waren, zouden dat er zeven zijn voor de liedjes en een half voor het mooi geproduceerde geheel. En dan kom je op een zeer redelijke plaat – maar zoals je al merkte, praat ik liever over die negen-en-een-halve punt van voorganger Transatlantacism.