Fear Factory

Natuurlijk zorgde de band vanaf zijn ontstaan al voor een grote verrassing. Met het debuut Soul Of A New Machine wist Fear Factory namelijk al een eigen plekje binnen de metalscène te creëren. De gedurfde combinatie van death metal en industrial sloeg in als een bom en naast het werk van Herrera zorgden ook het stemgeluid van Burton C. Bell en de staccato voort marcherende gitaren altijd voor een heel herkenbaar geluid.

Onoriginele cover

Na wat bezettingswisselingen aan het begin van deze eeuw, speelt Fear Factory momenteel nog in dezelfde formatie als waarmee de band in 2004 het album Archetype (2004) opnam (zonder Dino Cazares en met Byron Stroud). Waar dit voorlaatste album vooral een technische opvolger leek van Demanufacture (1995) grijpt het navolgende Transgression terug op verschillende elementen uit het muzikale verleden van de band. Zo klinkt het titelnummer alsof er weer een leger boormachines op hol geslagen is en door de studio marcheert, terwijl het catchy Supernova weer veel meer ruimte laat voor melodie zoals we dat op Obsolete (1998) hoorden. Sterker nog, dit nummer neigt meer naar rock dan menig fan zal verwachten. Dat die rockinvloed niet altijd sterk uitpakt klinkt door in de U2 cover I Will Follow. De band speelt slechts een wat verzwaarde versie van het origineel, waardoor het nummer in originaliteit te kort schiet.

De maat overschrijden

Een ander nummer dat niet al te sterk uitpakt is Echo Of My Scream. Het nummer is praktisch een ballad en duurt te lang om de aandacht vast te kunnen houden. Gelukkig experimenteert Fear Factory ook de andere kant op en weet dan ook absoluut te overtuigen. “Maten zijn er om overschreden te worden”, schijnt de band dit keer gedacht te hebben. Was op Archetype al wat gehussel met maatsoorten te horen, ook dit keer springt de band weer creatief om met maatsoorten. De hoofdlijn in opener 540.000 Fahrenheit is bijvoorbeeld al verdeeld in 5 kwarten, maar door het drumwerk van Herrera valt er alsnog met het haar in de rondte te zwaaien zonder je hoofd volledig te verliezen. Een ander leuk voorbeeld is Contagion: hierin verschuift de maat niet alleen, maar wordt er in de intro ook een tweede gitaarlijn ingezet die er helemaal tegenin speelt. Niet alleen een plaat om wild op rond te springen dus, maar ook zeker een plaat die de moeite waard is om aandachtig te beluisteren.