Gewoon lekker

Het begin van Eat Books is een beetje weifelend. Opener Warning Siren is qua boodschap misschien een goede aanvang, maar muzikaal gezien is dit punkfunkelectronummer (met de vocale bijdrage van The Rapture’s Matt Safer) allesbehalve bijzonder. Gelukkig vinden de broeders Ali en Basti Schwarz snel weer het vertrouwde pad: electrodance met veel peper in de kont. Gedurende de rest van de cd blijven de heren overwegend boeien met hun afwisselende tempo’s en klankpatronen. Het geheel klinkt grotendeels speels, vrolijk, niet altijd even dansbaar maar wel erg funky met syntherziserbasjes, afwisselende vocalisten en nummers die niet te leeg en niet te vol zijn.

Niet volgepropt

Troubled Man is een goed voorbeeld van wat de heren in huis hebben: electroclash die klinkt alsof hij rechtstreeks uit een oude spelcomputer voortkomt en die is voorzien van erg fijne syntherziserpartijen. Ook de minimalistische maar meeslepende nummers Far East, Fly en Benedict zijn prachtwerkjes. Heerlijke sfeervolle electroclash die erg luister- en droombaar is, doordat de nummers rustig blijven en niet volgepropt worden met overbodige bliepjes of lijp krijsende Duitse zangeressen. Less is soms echt more, zo bewijst Tiefschwarz.

Stuurloze mengelmoes

De broers hebben de boog echter niet de hele tijd gespannen staan. Artificial Chemicals is een wat sloom electronummer dat klinkt alsof het zich niet wil opdringen, maar genoegen neemt met een plekje in de middenmoot. Ook Original is niet echt bijzonder. Het begint nog lekker duister, maar verzandt in een stuurloze mengelmoes van stijlen en geluiden. Hierna volgt Damage, gezongen door Tracey Thorn (de zangeres van Everything but the Girl). Dit is een wat vreemde eend in de electrobijt, het nummer heeft namelijk meer weg van clubhouse. Het is niet eens zo’n slecht nummer, maar wel eentje die niet helemaal in de sfeer van Eat Books past. Dit commentaar is ook van toepassing op Wheels of Fortune. ‘What were they thinking?’ zullen velen met mij gedacht hebben.

Gelukkig zet Tiefschwarz tegen het einde van Eat Books een spetterende eindsprint in. Van de laatste vier nummers zijn er drie van topniveau, met de al genoemde Benedict en uitsmijter Issst als absolute hoogtepunten. Tiefschwarz’ tweede album mag dan geen ultiem geniale plaat zijn, een tweede luisterbeurt is hij zeker waard.