Gauw terug naar de sixties

Het album telt tien eenvoudige, soms net iets te veel rammelende pop-rocksongs. Zanger Jered Gummere wordt vanwege zijn overslaande stem wel beschouwd als de bastaardzoon van Cure-frontman Robert Smith. Gummere geeft op Celebration Castle tevens blijk goed te hebben geluisterd naar voormalig Pulp-zanger Jarvis Cocker (Today) en Joy Division-frontman Ian Curtis, terwijl de vocalen van I’m With You weer dicht aanschurken tegen die van Jack White. Gummere krijgt soms bijval van vriendin-bassiste Melissa Elias wiens rauwe strot doet denken aan die van Sonic Youth bassiste Kim Gordon. Duidelijk het geheime wapen.

Hangen en wurgen

Toch lijken The Ponys met Celebration Castle net iets te veel op twee gedachten te hinken: gaan we door in de jaren 60/70-stijl van het debuut, zoals songs als Today, Get Black (horen we daar de Rolling Stones?) en Discoteca (dat klinkt als een demo waaraan nog moet worden gesleuteld), of wordt het cashen met de ultra hippe jaren 80 new-wave/garagerock? Zie bijvoorbeeld Glass Conversation (met een hallucinerend gitaarintro a la Interpol, staccato drums, overslaande zang en een zwakke zanglijn), Another Wound (met een duidelijk op New Order geschoeide basloop) of We Shot The World (Joy Division meets The Cure). Je vraagt je af of de ontwikkeling van binnenuit komt of is ingegeven door de tijdsgeest. Up-tempo afsluiter Ferocious haalt met hangen en wurgen de eindstreep. Zelfs voor ‘garage’ begrippen rammelt het af en toe net iets te veel.

Eindoordeel: een magere voldoende. The Ponys zijn allerminst vernieuwend en net iets te vaak nèt niet. We hadden er meer van verwacht. Of ze iets toevoegen aan het hedendaagse new-wave landschap? We zijn bang van niet. Ons advies: als de sodemieter terug naar de jaren 60/70. Dan gaat dat allemaal goed komen.