Kunstzinnige pubers

Ze waren de band die de bill van de afgelopen editie van London Calling liet stralen. Hoewel dit festival sowieso een neusje heeft voor de juiste band op het juiste tijdstip te boeken, mag het ook nu weer geprezen worden, want Help She Can’t Swim was een van de underdogs van de gedoodverfde winnaar Kaizer Chiefs. Misschien waren ze wel de broodnodige afwisseling voor alle ’the’-bandjes van dit moment. Eindelijk een band die niet op en top retro poogt, klinkt of overdreven oogt. Hoewel de invloeden van Help She Can’t Swim net zo snel voorbij komen als de nummers van de band, liggen de verwijzingen er niet zo dik bovenop en blijft Fashionista Super Dance Troupe een genot op zich.

Geschreeuw

De invloeden van Bis, de vroege Sonic Youth en Ikara Colt kunnen dus buiten ogenschouw worden gelaten, want het is vooral de band en diens nummers die de boel de moeite waard maakt. Over de strakke gitaarriffjes, interessante riedeltjes en keyboardpartijtjes proberen de zanger en zangeres elkaar bij bijna ieder nummer te overstemmen. Daarbij worden de longen bijna uit het lichaam geschreeuwd, en toch is het nergens storend. Zo hier en daar biedt het een fijne controverse, bijvoorbeeld in het nummer Sensitive Youth, waarin ze na een aantal keiharde uitlatingen, zichzelf gevoelig noemen.

Ik ben beter dan jij

Het zijn juist de puberale teksten met een sterke ‘ik ben beter dan jij’-thematiek die de plaat de belangrijke x-factorachtige vingerknip geeft. Bijvoorbeeld “Our record collection is better than yours” en “You dance like your dad at a disco”. Ook spelen mode en uiterlijk en de onzekerheid daarover een balangrijke rol: “I want a haircut that says who I am” en “I never liked myself but now I realise there’s so much more to me than my fat ass and thighs”. Ondanks deze middelbare school-dramatiek blijft het ook voor de post-puberale medemens een cool en uiterst sterk alternatief voor het gemiddelde aanbod. Eindlijstje-werk? Dacht het wel.