Bloedrode nachtmerrie
De Waalse horrorfilm Calvaire komt onverwacht hard aan. De eenvoudige helletocht van een schlagerzanger die een verkeerde afslag neemt, wordt dankzij een ijzersterke regie en een welhaast nihilistisch uitgangspunt een overrompelend, luguber staaltje exploitatiecinema.
~
Marc Stevens, een entertainer die in kostuum oubollige liedjes zingt, trekt in zijn eentje een busje rond om optredens te geven. Na een geslaagd concert raakt hij ’s nachts in de stromende regen de weg kwijt en strandt hij met zijn wagen ergens op een bosweggetje. Voordat hij het weet heeft de hele plaatselijke bevolking het op de arme zanger gemunt, en wordt hij in een gruwelijk inferno gestort waarin hij voor een verdwenen vrouw wordt aangezien.
Komedie
~
Dans der dwazen
De waanzin van deze simpele vertelling komt tot zijn hoogtepunt in twee onvergetelijke scènes, beide instant klassiekers. Als een van de angstaanjagend achterlijke dorpelingen in een kroeg een cacofonisch pianostuk begint te spelen, gaat de rest een aandoenlijke maar huiveringwekkende dans der dwazen aan. De tweede scène is een magnifiek topshot van de climax van de strijd tussen Marc, zijn herbergier en de dorpelingen. De camera beweegt zich vloeiend boven het afgrijselijke tafereel, bijna een tot leven gekomen schilderij van Hieronymus Bosch, onder luid gekrijs van een speenvarken. De schitterende scène is bloedrood en aardedonker gekleurd, en je waant je even terug in Gaspar Noé’s Irréversible, waarvoor ook cameraman Benoît Debie verantwoordelijk was. Calvaire is een van de meest beklemmende en doeltreffende horrorfilms van de afgelopen jaren, een nachtmerrie die nog lang in het hoofd van de kijker blijft rondspoken.
Lees ook ons interview met regisseur Fabrice du Welz.
