Ritmisch als de druppels van de douche

Orkater brengt met Eiland bewegings- en muziektheater, niet in de traditionele zin van het woord, maar met een duidelijke ‘Orkater-signatuur’. Dus hedendaags, nieuw geschreven en nieuw gecomponeerd. In deze voorstelling worden alledaagse herkenbare handelingen door herhaling uitvergroot en zo absurd gemaakt. Het ritme van het spel en de combinatie van beeld en geluid maken het een opvallend en bijzonder toneelstuk. Al direct bij aanvang wordt het ritme aangegeven door kantoorpersoneel met aktetassen die op de maat heen en weer lopen over het toneel. Een kakofonie aan geluiden vult de zaal. Componist Michel Banabila maakte voor de voorstelling een filmische, urban soundtrack voor de grote stad. Vol met samples van stadsgeluiden zoals drukke voetstappen, ronkende auto’s, schreeuwende mensen, huilende kinderen en irritante ringtones. De muziek varieert van industrial tot kinderliedjes en klassiek tot atonale jazz. Soms is er plotseling absolute stilte die dan na alle geluidsvervuiling van de stad dan juist zo intens aanvoelt.

Ontastbaar sprookje

Het woord speelt een ondergeschikte rol in deze betoverende voorstelling. Het voelt als een sprookje, ontastbaar maar toch zo herkenbaar. De internationale cast (vier vrouwen en vijf mannen van uiteenlopende leeftijden) spreekt sporadisch wat in Engels, Spaans en een Slavische taal. Twee van de acteurs, Ria Marks en Titus Tiel Groenestege (eerder te zien in Valse wals / Bankstel / Zucht), zijn als theatermakers aan Orkater verbonden. Zij kwamen met het idee voor de voorstelling en werkte dit samen met de jonge acteurs uit tot deze voorstelling. Woorden zijn voor hen niet nodig als de bewegingen zo beeldend zijn. Wat Eiland met name zo indrukwekkend maakt is de choreografie. Deze is zo exact uitgevoerd. De acteurs hebben een perfecte timing en bewegen gelijk aan de soundtrack en vaak met de hele groep tegelijk. De fysieke grappen en overdreven handelingen voeren je mee op het ritme van het geluid en de bewegingen van de acteurs. De spelers zetten kleurrijke typetjes neer met een eigen identiteit. Denk aan een man in glimmend pak en rare wintermuts op een fiets, een travestiet die de hoer speelt, een man met een bewegende bochel, dronken serveersters, hangjongeren, gefrustreerde regenjasverkopers, criminelen met messen, een naakt vrijend stel en snelle kantooryuppen. Naar mate de avond vordert worden de typetjes steeds absurder en de sfeer steeds duisterder en dreigender. Er zijn momenten van plezier, van verdriet, van dreiging, van slapstickachtige grappen en van ontroering.

Warme douche

Eiland is een gevoel dat je moet ondergaan zonder er echt bij na te denken. Je hebt geen idee waar het uiteindelijk heenleidt, er zit namelijk geen echt duidelijke verhaallijn in het spel. Eiland voelt als een warme douche die af en toe plotseling koud wordt en je wakker doet schrikken. Eiland is ritmisch als de druppels van de douche. Bovenal is het onweerstaanbaar. Een genot voor oog en oor en eigenlijk zou je de voorstelling twee keer moeten zien om alles wat op het podium gebeurt te kunnen bekijken. Ik heb de voorstelling als een prettige droom ervaren, één die nog lang blijft hangen.

Eiland is nog te bezoeken tot en met 4 juni 2005.