Muziek / Album

Poppy stoner uit de Belgische woestijn

recensie: Waldorf - Waldorf

Onlangs werden U2, Percy Sledge, the O’Jays, the Pretenders en Buddy Guy opgenomen in de fameuze Hall of Fame. De plechtigheid vond plaats in het misschien evenzo fameuze Waldorf-Astoria te New York. Dat de Gentse band Waldorf aan dit hotel zijn naam heeft ontleend, is niet onwaarschijnlijk. Toch doet het meer denken aan één van dat duo op het balkon bij the Muppets. Want bij het luisteren van het titelloze debuut wisselen de meningen per nummer van goed naar slecht en andersom. Net wanneer je ‘booo’ wilt roepen, doen de dekselse Belgen weer iets geniaals en moet de mening weer bijgesteld worden.

~

Bij de eerste tonen van de plaat blijkt het dat de kracht van de Queens of the Stone Age nog altijd niet is uitgewerkt in België. Dat dit te maken heeft met Tim Vanhamel is een logische conclusie. Het was immers zijn band die in het voorprogramma stond tijdens de wereldtoer van deze logge woestijnrockers. Daarbij hebben Vanhamels en Hommes Eagles of Death Metal een versterkende werking gehad. En nu Homme de nieuwe plaat van Millionaire produceert, zal de invloed nog lang niet voorbij zijn. Het resultaat daarvan is duidelijk terug te horen bij Waldorf. Maar het gaat echter veel te ver om de Gentenaren af te doen als klakkeloze kopieën, want ze bestrijken een veel breder scala aan invloeden.

Geen scherpe randen

Over de steeds logge basis heen komen sterren als David Bowie, Mark Lanegan en de heren van Motorpsycho om de hoek kijken. De stijlen variëren van het op dit moment weer hippe jaren 70 prog rock, via poppy stoner naar melodieuze en intense gitaarrock. De plaat had wat minder gladgeschuurd mogen zijn, want de plaat heeft een groot gebrek aan scherpe randjes en weerhaakjes. Deze hadden de nummers een grotere houdbaarheidsfactor kunnen geven. Nu klinkt het hier en daar te braaf en te voorspelbaar. Zeker wanneer een nummer als You’re Turning Into Something, You Are Not, dat soms uit de bocht dreigt te vliegen, door de productie niet over de aangegeven lijntjes heen gaat.

Trotse letters

De nummers Killing Time, Rotation South en de single Mama Said verdienen alledrie een eervolle vermelding, maar het is de schitterende afsluiter Maggots die er met de prijzen vandoor gaat. In dit nummer waart de geest van Cream en Pink Floyd en echoën de hoogtijdagen van Emerson, Lake and Palmer. Hierdoor geeft Waldorf nog een extra boost aan zijn hipheid. Na de dertien nummers, waarbij je zo nu en dan tussen de soms wat rockcliché-achtige benadering van de songs heen moet laveren en de soms bij vlagen inspiratieloze zanglijnen van Wolf Vanwijmeersch moet trotseren, ziet het er naar uit dat de wisselende meningen uiteindelijk uitslaan naar de richting van het positieve: er is dus meer dan genoeg lof te betuigen. Er bestaat gewoon een stabiele en robuuste rockplaat, waarop de naam Waldorf met trotse letters is geschreven.